Ο κ. Γιώργος Νταλάρας είχε την ατυχή έμπνευση να δώσει συναυλίες για να συμπαρασταθεί σε όσους χρειάζονται βοήθεια λόγω της κρίσης. Ο κ. Νταλάρας κατάλαβε το λάθος του, όταν οι «αγανακτισμένοι» εισέβαλαν στον χώρο της συναυλίας στο Ίλιον και του πέταξαν γιαούρτια, φωνάζοντας την ιαχή «προδότη – προδότη». Ποιος είπε ότι το αυγό του φιδιού είναι μία ιστορία που δεν μας αφορά; Δεν με νοιάζει αν οι «αγανακτισμένοι» ήταν αριστεροί, δεξιοί ή εκπρόσωποι του κινήματος της σωτηρίας του καθιστού Αρκούδου. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι ότι ένας συμπολίτης μας υπήρξε θύμα τραμπούκων. Αλήθεια, ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο; Και μη τολμήσει κανείς να πει ότι ο Νταλάρας εκπροσωπεί κάτι που κατά την άποψή τους είναι καταδικαστέο στην συνείδησή τους και άλλες τέτοιες αηδίες. Η βία είναι καταδικαστέα και σε όσους δεν αρέσει αυτή η λογική ας πάνε να ζήσουν σε μία ζούγκλα. Μπορεί να διαφωνώ με τον κ. Νταλάρα και για την αντίληψη που έχει για το τι σημαίνει κοινωνική Αλληλεγγύη. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι θα πάω και θα τον πλακώσω στο ξύλο. Είναι αδιανόητα αυτά που συμβαίνουν. Κι αδικαιολόγητα πέρα ως πέρα.
Κάποιοι ίσως αισθάνονται ότι με αυτού του είδους τις αντιδράσεις κάνουν κάποιου είδους επανάσταση. Και τα μυαλά στα κάγκελα! Βρίσκουν και τα κάνουν. Το κράτος είναι διαλυμένο. Η αστυνομία είναι ανύπαρκτη και οι εισαγγελείς ασχολούνται, προφανώς, με άλλα «σοβαρότερα ζητήματα». Κι οι «αγανακτισμένοι» είναι θρασύδειλα ανθρωπάκια που έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν ως μάζα ανυπεράσπιστους συμπολίτες μας. Η εικόνα και μόνο αυτή μου δημιουργεί αποτροπιασμό. Δεν τον γνωρίζω τον κ. Νταλάρα. Κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα πήγαινα να παρακολουθήσω συναυλία του. Όχι επειδή δεν μου αρέσει η μουσική του, αλλά επειδή με έχει κουράσει η αντίληψη που πρεσβεύει για τα κοινά. Παρ΄ όλα αυτά, την επόμενη φορά σκοπεύω να πάω στην συναυλία του. Για να δηλώσω ότι έχει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, όπως και κάθε άλλος πολίτης αυτής της χώρας.
Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr
Κάποιοι ίσως αισθάνονται ότι με αυτού του είδους τις αντιδράσεις κάνουν κάποιου είδους επανάσταση. Και τα μυαλά στα κάγκελα! Βρίσκουν και τα κάνουν. Το κράτος είναι διαλυμένο. Η αστυνομία είναι ανύπαρκτη και οι εισαγγελείς ασχολούνται, προφανώς, με άλλα «σοβαρότερα ζητήματα». Κι οι «αγανακτισμένοι» είναι θρασύδειλα ανθρωπάκια που έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν ως μάζα ανυπεράσπιστους συμπολίτες μας. Η εικόνα και μόνο αυτή μου δημιουργεί αποτροπιασμό. Δεν τον γνωρίζω τον κ. Νταλάρα. Κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα πήγαινα να παρακολουθήσω συναυλία του. Όχι επειδή δεν μου αρέσει η μουσική του, αλλά επειδή με έχει κουράσει η αντίληψη που πρεσβεύει για τα κοινά. Παρ΄ όλα αυτά, την επόμενη φορά σκοπεύω να πάω στην συναυλία του. Για να δηλώσω ότι έχει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, όπως και κάθε άλλος πολίτης αυτής της χώρας.
Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr
Οταν μιλας οπως ο νταλαρας σε απελπισμενους και εξαθλιωμενους τι περιμενεις να κανουν?
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Η διολίσθηση στο λαϊκισμό των κυβερνήσεων των 30 τελευταίων ετών, επέτρεψε στις δυνάμεις της στασιμότητας, που επαγγέλλονται την κοινωνική και εργατική πρωτοπορία, να αμαυρώσουν τους λαϊκούς αγώνες, μεταφέροντας σ’ αυτούς τα όπλα και τα εργαλεία της εξουσίας, δηλαδή τη βία και τον τραμπουκισμό. Έτσι μορφοποιήθηκε σταδιακά μια ετερογενής μάζα «αγανακτισμένων», απεγνωσμένων, μπαχαλάκηδων και κάθε απόχρωσης φασιστοειδών, που στο διάβα της αφήνει συντρίμμια. Στην έκφραση αυτής της μάζας κυριαρχεί η τυφλή βία και ο συντηρητικός προσανατολισμός. Καταφέρεται κατά παντός δημοκρατικού θεσμού, απορρίπτει συλλήβδην κάθε αλλαγή και αποζητά μανιασμένα τη διατήρηση του απόλυτου κρατισμού. Στην πραγματικότητα οι ορδές αυτές αποτελούν τις εφεδρείες του πελατειακού συστήματος, που διαφεντεύει την κεντρική πολιτική σκηνή, τα πανεπιστήμια και τα συνδικάτα. Είναι οι θλιβεροί υπερασπιστές ενός εξαχρειωμένου συστήματος που καταρρέει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ανησυχητικό είναι ότι με το σιγοντάρισμα του τηλεοπτικού φακού, που διψά για εκτροπές, δείχνει να αναβιώνει στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία το γνωστό πείραμα του Stanford, που με φοιτητές σε ρόλους δεσμοφύλακα και φυλακισμένου επιχείρησε να διερευνήσει την ανάπτυξη απάνθρωπης συμπεριφοράς από συνηθισμένους ανθρώπους κάτω από ορισμένες συνθήκες. Ανάλογα σήμερα, συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι, στο βωμό ταπεινών, μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, πειραματίζονται αλόγιστα με την ελληνική κοινωνία, αναθέτοντας ρόλους θύτη και θύματος, αποπροσωποποιώντας την ευθύνη, εκμεταλλευόμενοι την ανωνυμία της μάζας και την απώλεια κοινωνικής ταυτότητας των συμμετεχόντων και πυροδοτώντας εστίες ανεξέλεγκτης επιθετικότητας. Ας λήξει επιτέλους αυτή η τραγωδία. Δεν υπάρχει καλή βία. «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική», η ομώνυμη συλλογή κειμένων από ανθρώπους που φυλακίστηκαν για την αντίθεση τους στη βία, που κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια από τις εκδόσεις Διάπυρον, θεωρώ ότι έκλεισε το θεωρητικό ζήτημα. Όπως εύστοχα σημειώνεται στο εν λόγω πόνημα, καμιά αληθινά αντισυστημική αντιπαράθεση δεν μπορεί να στηρίζεται στη βία, διότι κάθε μορφής πολιτική βία είναι μια βαθύτατη συστημική επιβεβαίωση.
Αυτά όλα επιδρούν διαβρωτικά στην ελληνική κοινωνία, που παρουσιάζει ρωγμές, κλονίζεται ως δομημένο σύνολο και κινδυνεύει να καταντήσει απλή συνεύρεση ατομικών συμφερόντων. Όμως, μια κοινωνία χωρίς ηθικές συμβάσεις και κοινωνικούς κανόνες, είναι βέβαιο ότι δεν έχει μέλλον. Κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα φτάσει στην ολοκληρωτική κατάρρευση. Αυτό που χρειάζεται, λοιπόν, σήμερα είναι μια ριζική αναθεώρηση σε συμπεριφορές και νοοτροπίες, πριν καταντήσουμε ζούγκλα. Να επανεξετάσουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε έννοιες όπως το πολιτικό δικαίωμα, η φορολογική υποχρέωση, η ιεραρχία, η πειθαρχία και η αξιολόγηση..."