Κυβέρνηση ατζέντης του εαυτού της

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από τους protagon.gr

Η Κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν ατζέντης του εαυτού της. Kαταναλώνει τόση φαιά ουσία στα θέματα επικοινωνίας και κατασκευής της εικόνας της που αναρωτιέσαι αν περισσεύουν καθόλου κυβερνητικά εγκεφαλικά κύτταρα να διατεθούν για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που διαφημίζουν ότι λύνουν. Δείτε με τι κυρίως ασχολήθηκε τον τελευταίο χρόνο.

Κατανάλωσε μεγάλο απόθεμα δυνάμεων και χρόνου για μία υπόθεση που δεν της ανήκε, τις τηλεοπτικές άδειες, με μόνο στόχο τη χειραγώγηση της ηλεκτρονικής ενημέρωσης. Υποτιθέμενη μάχη κατά της διαπλοκής, στην πραγματικότητα απόπειρα δημιουργίας κομματικών μηχανισμών προπαγάνδας, συνοδευόμενη από επικοινωνιακό σόου ταπείνωσης των εγκλεισθέντων διαγωνιζομένων. Έκανε μια τρύπα στο νερό αλλά κατά το συνήθειό της θριαμβολόγησε για το διασυρμό της.

Εκπόνησε σχέδιο Συντάγματος στο πόδι, με κραυγαλέα προχειρότητα και προτάσεις χωρίς θεσμική αντοχή, με μόνο σκοπό την επικοινωνιακή διαχείριση μιας υποτιθέμενης μεταρρύθμισης, η οποία θα περνούσε μέσα από λαϊκά συμβούλια και συνελεύσεις στις γειτονιές. Ανέξοδο τρiκ λαϊκισμού για την τόνωση του προφίλ της Κυβέρνησης που εμπιστεύεται τη  σοφία του λαού και την αμεσοδημοκρατία. Η πρωτοβουλία εξυπηρέτησε τη συγκυρία της στιγμής και τώρα κανείς δεν μιλά για αυτό.

Έστησαν Επιτροπή της Βουλής για τα δάνεια των ΜΜΕ, η οποία φυσικά διαφημίστηκε πολλαπλώς ως η μάχη της αδιάφθορης κυβέρνησης κατά της διαπλοκής, και καταναλώθηκαν εκατοντάδες προβεβλημένων εργατοωρών ανάκρισης των εκδοτών για την ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος. Η παράσταση ολοκληρώθηκε, ο στόχος επετεύχθη, η υπόθεση έκλεισε αθόρυβα.

Για να μη μιλήσουμε για τις λατρεμένες τους  λίστες φοροφυγάδων και την υπόθεση SIEMENS που μόνο αυτή η Κυβέρνηση θα τολμούσε να διαλευκάνει. Εκατομμύρια πεταμένες λέξεις στη Βουλή και τα κανάλια, οι υποθέσεις κινδυνεύουν με παραγραφή με πενιχρά αποτελέσματα μέχρι στιγμής, αλλά μικρή σημασία έχει- η Κυβέρνηση εξακολουθεί να φλυαρεί ασταμάτητα για τις εμμονές της γιατί στην ουσία η διαπλοκή και η διαφθορά είναι πια η μόνη  συγκολλητική ουσία του σώματος των ψηφοφόρων.

Η επικοινωνία έμοιαζε να είναι ο αυτοσκοπός και στους άγονους μήνες της αξιολόγησης. Στην σκυταλοδρομία των ατελέσφορων Eurogroup εκείνοι δημιουργούσαν νέο απόθεμα ναρκισσιστικού ηρωισμού (που είχαν εξαντλήσει οι προηγούμενες συμφωνίες), έτσι που ο χρόνος που χανόταν μικρή σημασία είχε αν ανέβαζε εκθετικά το κόστος-κυρίως ενδιέφερε να σωρρεύει ψευδαισθήσεις αντίστασης της αριστερής κυβέρνησης για να φορτίζεται  το αγωνιστικό φρόνημα των οπαδών. Το να φτάνεις στο χείλος του γκρεμού δεν το έβλεπαν ως θανάσιμο κίνδυνο για τη χώρα αλλά ως ευκαιρία επίδειξης γενναιότητας να βαδίσεις πάνω στην οριογραμμή του κενού. Έτσι καταλήξαμε στο θρίαμβο της ονειροχώρας ΕΡΤ. Οι ίδιοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να εξαπολύσουν στα πάνελ τους ακάματους αντάπτορες της  αλήθειας που διαθέτουν σε περίσσεια, για να καταστήσουν τη αβάσταχτη μεταχρονολογημένη επι(υπο)ταγή σε απλή λεπτομέρεια μιας εποποιίας. Δεν έχουν κανένα δίλημμα να δημιουργήσουν ένα φανταστικό σύμπαν στο οποίο μηδενίζονται με μαγικό τρόπο υποχρεώσεις 3,5 δισ με τη μέθοδο της «εξισορρόπησης της ισορροπίας», μία νεραϊδοχώρα με «καθρέφτες» που δείχνουν ότι αυτό που δίνεις είναι σαν να το παίρνεις, μία πανηγυρική συλλογική αυταπάτη εξόδου από τη λιτότητα και την κρίση.

Νομίζετε ότι σας θεωρούν ηλίθιους;  Δεν είναι αυτό, μη θυμώνετε. Αυτή η συζήτηση δεν αφορά εσάς- εσείς απλώς θα πληρώσετε. Όλο αυτό το γαϊτανάκι της απίθανης επικοινωνιακής ευρηματικότητας με το οποίο πορεύονται δύο χρόνια δεν έχει εσάς αποδέκτες. Eχει εκείνους που θέλουν στήριξη και επιχειρήματα για να πείσουν τον εαυτό τους και τις παρέες τους ότι έχουν ακόμα λόγους να αποφεύγουν την αναγνώριση του λάθους τους. Ότι  δηλαδή ψήφισαν μια κυβέρνηση που στο τέλος κάνει ό,τι μισούσαν στους προηγούμενους με πολύ ακριβότερο τρόπο αλλά με απαράμιλλο επαναστατικό στυλ.

Η αποξήρανση της κοινωνίας

Του Νίκου Βατόπουλου, από την Καθημερινή

Όλο και περισσότεροι νιώθουν ψυχικά εξουθενωμένοι. Στο πεζοδρόμιο, στο μετρό, στα μαγαζιά, ακούς τα ίδια. «Τι θα γίνει; Τι βλέπεις;». Ακούγεται με άλλο ήχο και άλλο βάθος. Είναι διαφορετική η απόγνωση σήμερα από το 2012 ή το 2015, όταν τότε υπήρχε μια στοιχειώδης, έστω, αγωνιστικότητα. Αν επέτυχε κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από την κατάληψη που επιχειρεί στους πυλώνες του κράτους, είναι η αποξήρανση της κοινωνίας. Πλήρης και τέλεια αφυδάτωση. Μπορεί όμως μια κοινωνία, μια χώρα να έχει προοπτική όταν οι περισσότεροι πολίτες έχουν στο μυαλό τους μόνο αδιέξοδα και μαύρες σκέψεις;

Είναι τόσο απλωμένη η απαισιοδοξία που θα απαιτηθούν λίγες, αλλά αποφασιστικές, κινήσεις για να ανοίξει μια χαραμάδα φωτός. Αλλά το πρόβλημα, πέραν όλων των άλλων, είναι και η διάχυτη δυσπιστία. Υπάρχει πρόβλημα εμπιστοσύνης. Και πίστης. Για να μη μιλήσει κανείς για διατύπωση ενός στοιχειώδους οράματος για την επόμενη μέρα.

Και εν μέσω των τραγελαφικών καθεστωτικών κινήσεων της κυβέρνησης, το όποιο δυνητικά παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας έχει απομείνει στην Ελλάδα, αισθάνεται δεμένο χειροπόδαρα. Νιώθει, δικαίως, απαξιωμένο χωρίς ρόλο και χωρίς ζήτηση. Και το χειρότερο είναι ότι η συριζαϊκή «παρέα», σκοπίμως, τεχνηέντως αλλά και με δόλο, πέτυχε να περάσει στην κοινωνία ότι αυτό που προέχει είναι η επιβίωση, και όχι η πρόοδος, η ανάπτυξη, το μεγάλωμα της πίτας. Έχουν και εδώ κερδίσει ένα πόντο ακόμη στη δηλητηρίαση της σκέψης.

Όμως, ο μέσος πολίτης, ο αστός, ο άνθρωπος που έχει και κρίση, και μνήμη, και που μπορεί να δει και τα στραβά τού χθες αλλά πρωτίστως το αίσχος του σήμερα, παραμένει σε στάση αναμονής. Τον βαραίνει η κατρακύλα της πατρίδας του, η απαγωγή της λογικής και κυρίως η λεηλασία όσων θεωρούσε άξονα της ζωής του. Οι λαϊκιστές του καθεστώτος αγνοούν την παράμετρο όσων βαραίνουν τη σκέψη των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Την αγνοούν γιατί δεν είναι σε θέση να την αναλύσουν και να τη συνεκτιμήσουν, αλλά πλέον το μείζον της καθημερινότητας είναι αυτό ακριβώς το βάρος που έχει χαμηλώσει τον μέσο άνθρωπο σε ένα μέγεθος που δεν αντέχει κανείς.

Η αναντιστοιχία κυβέρνησης και κοινωνικής πραγματικότητας είναι πλέον τόσο μεγάλη, που δεν θα πρέπει να εφησυχάζει την αντιπολίτευση. Το αντίθετο. Οι προσδοκίες θα είναι αμείλικτες.

Το συνηθισμένο bullying: η συζήτηση για επιστροφή στη δραχμή

Προτιμάτε να υποτιμηθούν οι μισθοί σας, οι περιουσίες σας, κατά 80%; Αν όχι, πληρώστε. Ακολουθούν μέτρα

Του Φώτη Γεωργελέ, από την athensvoice.gr

Το μοτίβο είναι επαναλαμβανόμενο. Όταν τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο, το πολιτικό σύστημα καταφεύγει στο συνηθισμένο bullying: Ανοίγει τη συζήτηση για επιστροφή στη δραχμή. Προτιμάτε να υποτιμηθούν οι μισθοί σας, οι αποταμιεύσεις σας, οι περιουσίες σας κατά 80%; Προτιμάτε να μετατραπούμε σε Βενεζουέλα της Μεσογείου χωρίς καν πετρέλαιο; Αν όχι, πληρώστε. Ακολουθούν Μέτρα. 

Τα «μέτρα» είναι πάντα στη λάθος κατεύθυνση. Τα μέτρα εξαντλούνται στην υπερφορολόγηση της κοινωνίας για να διατηρηθεί αλώβητος ο κομματοκρατούμενος κρατικός μηχανισμός. Η αλήθεια είναι απλή, σταδιακά το δημόσιο χρέος μεταβιβάζεται στους πολίτες. Ο ένας στους δύο χρωστάει ήδη στο κράτος. Η εκμετάλλευση θα συνεχιστεί μέχρι να εκμηδενιστούν οι καταθέσεις και να μετατραπούν σε οφειλές των πολιτών προς το κράτος. Ο δρόμος έχει διανυθεί κατά τα δυο τρίτα. 

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται σχεδόν με τις ίδιες λέξεις σε ίδιες μονότονες πράξεις. Λες και το πρόβλημα της χώρας είναι να κλείσει η αξιολόγηση. Ολόκληρη η χώρα, το πολιτικό σύστημα, τα μέσα ενημέρωσης, μονότονα ασχολούνται με αυτό: να κλείσει η αξιολόγηση. Να καταλήξουμε σε συμφωνία με την τρόικα. Να ψηφίσουμε τα μέτρα. Για να πάρουμε τα λεφτά. Είναι η μόνη κρυφή επιδίωξη του πολιτικού συστήματος: Η Δόση. Κανείς δεν ρωτάει πια, τι τα κάνουμε τα λεφτά. Πού θα πάνε, ποιες ανάγκες καλύπτουν. Για ποιο λόγο  δημιουργούνται δηλαδή τα ελλείμματα. 

Μια συγχορδία «πρόθυμων», κεντροαριστερών και κεντροδεξιών, ντόπιων και Ευρωπαίων, με κατανόηση και αληθινό φόβο για τα χειρότερα, σπεύδει να υπερθεματίσει υποστηρίζοντας την αντιμεταρρυθμιστική κυβέρνηση: «Μόνο αυτοί μπορούν να περάσουν τα μέτρα χωρίς να καεί η Αθήνα». Τα Μέτρα. Τα μέτρα γίνονται μονόδρομος, τώρα πια όλοι έχουν αποδεχτεί την κυρίαρχη ρητορική: Μνημόνιο σημαίνει αυτά ακριβώς τα μέτρα που λαμβάνονται. Και όχι άλλα. Δηλαδή τα ελλείμματα είναι αναπόφευκτα και η κάλυψή τους γίνεται μόνο με αυτό τον τρόπο, there is no alternative. Επιτέλους, η πολυπόθητη συναίνεση. Ακολουθεί η αφοπλιστική πρόταση που κλείνει τον αδιέξοδο κύκλο: «Μήπως και οι άλλοι μέτρα δεν θα ψήφιζαν; Τα ίδια μέτρα δεν θα πάρουν κι αυτοί; Μνημόνια δεν θα εφάρμοζαν;»

Εκείνη η κεντροαριστερά που φλερτάρει συνεχώς με την κυβέρνηση αποφεύγοντας να ξεκαθαρίσει τις πολιτικές της διαφορές, προσποιούμενη ότι το μόνο πρόβλημά της για την ενότητα είναι η εκλογή αρχηγού, και εκείνη η καραμανλική κεντροδεξιά που ήδη μισή μέσα στην κυβέρνηση, μισή έξω, διοργανώνει εκδηλώσεις με τους υπουργούς του Σύριζα για να αθωώσει την πενταετία της χρεοκοπίας, δεν υπερασπίζονται τόσο την κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου. Υπερασπίζονται το σύστημα της μεταπολίτευσης, αυτό που μόνο ξέρουν και αναγνωρίζουν, αυτό που υπηρετεί τώρα καλύτερα η κυβέρνηση η οποία οδηγεί κι αυτή με τη σειρά της τη χώρα στη χρεοκοπία. 

Αυτό που αποφεύγουν να πουν ακόμα και αυτοί που κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, είναι ότι φτάνουμε πάλι στο ίδιο αδιέξοδο, ακριβώς γιατί η κυβέρνηση κάνει αυτό για το οποίο εξελέγη: μεγαλώνει πάλι τα ελλείμματα των κρατικών εταιρειών, αυξάνει πάλι τις δομές του δημοσίου, προσλαμβάνει περισσότερους ακόμα «μετακλητούς», όπως κομψά λέγονται οι κομματικοί υπάλληλοι των οποίων η μισθοδοσία μεταφέρεται στους κρατικούς λογαριασμούς. Καταργεί το πλαφόν στις αμοιβές των κρατικών στελεχών, δίνει υπέρογκες αυξήσεις στους μετακλητούς, επιδόματα στους συνδικαλιστές, επαναφέρει τα «stage» του Παυλόπουλου, αντί να επιδοτούνται οι νέοι να δουλέψουν στον ιδιωτικό τομέα, προσλαμβάνονται στο Δημόσιο 24.000 έκτακτοι. Συγχρόνως καταργεί την υποχρέωση του δημοσίου να παρίσταται στα δικαστήρια, άρα ανοίγει πάλι το παράθυρο για τη μονιμοποίηση συμβασιούχων εκτός ΑΣΕΠ, με τη γνωστή μέθοδο ανανέωσης συμβάσεων. Παράλληλα μειώνονται τα πρόστιμα για μη απόδοση ΦΠΑ, ατονεί το μέτρο των αποδείξεων, ξεχάστηκαν τα GPS για τον έλεγχο του λαθρεμπορίου καυσίμων, τα scanner στα σύνορα. Μειώνονται οι έλεγχοι στο λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων. 

Τι είναι καινούργιο από όλα αυτά; Ότι θα φτάναμε εδώ ήταν μαθηματικά βέβαιο. Ήταν προεκλογική υπόσχεση. Τα κόμματα που κυβερνούν υπόσχονταν την παλινόρθωση του ancient regime. Το οποίο ήταν τέλειο, μόνο που είχε ένα μικρό ελάττωμα: Χρεοκοπεί. Εκπληρώνουν την υπόσχεσή τους. Οδήγησαν σε ένα ακόμα μνημόνιο χρεοκοπίας. Στο τρίτο, και τώρα πια, ελπίζουν για το τέταρτο. Έχουν ήδη ξεπεράσει τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις και μάλιστα ξεκινώντας από καλύτερη αφετηρία: Αντί για τα θηριώδη ελλείμματα που παρέλαβαν οι άλλοι, αυτοί παρέλαβαν πλεόνασμα. 

Αμφιβάλλω αν η κοινή γνώμη έχει αντιληφθεί ότι ψήφισε αυτό ακριβώς για το οποίο διαμαρτύρεται σήμερα. Ότι οι «παλιές καλές μέρες» ήταν καλές μόνο με δανεικά. Ότι χωρίς τα δανεικά, το χρεοκοπημένο σύστημα είναι καλό μόνο για τους μετακλητούς, για τους κομματικούς υπαλλήλους, για πέντε ολιγάρχες, για τους φοροφυγάδες. Και για όλους τους άλλους κόλαση. Όμως αυτό το «παλιό σύστημα» ήθελε η πλειοψηφία. 

Πώς να το αντιληφθεί όμως κιόλας η κοινή γνώμη; Ακόμα και σήμερα που όλα αυτά έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί δεκάδες φορές, τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης ξεκινάνε με τη φράση «ζητάνε μέτρα οι δανειστές», «αντιστάσεις στις απαιτήσεις των δανειστών». Οι φράσεις της απάτης. 

200 χρόνια χρωστάει η Ελλάς. 200 χρόνια είναι σε καθεστώς κάποιου είδους μνημονίου. Ούτε το συζήταγε κανένας. Ούτε το συζήτησε καμία άλλη χώρα από όσες μπήκαν και βγήκαν από τα μνημόνια το 2010. Η δαιμονοποίηση του μνημονίου είχε μόνο ένα στόχο. Να διασώσει το πολιτικό σύστημα τις χρεοκοπημένες δομές του κρατισμού και της κομματοκρατίας. Η νίκη της αντιμεταρρύθμισης αυτά τα 7 χρόνια ήταν απόλυτη. Το 2010, μέσα στη λαίλαπα της άτακτης χρεοκοπίας, συζητούσαμε παρ’ όλα αυτά για Διαύγεια, Καλλικράτη, ανεξάρτητες αρχές, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ενιαία αρχή πληρωμών, ηλεκτρονικά συστήματα προμηθειών, open gov. Σήμερα, μετά από 7 χρόνια πόνου, συζητάμε ότι πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι ΔΕΚΟ αμείβονται πάλι με 20.000 μηνιαίως. Ότι ένας «υπάλληλος δασαρχείου» εμποδίζει την επένδυση των 70.000 θέσεων εργασίας στο Ελληνικό. Ότι 2,5 χιλιάδες που προσλήφθηκαν για τους προσφυγικούς καταυλισμούς, δεν πάτησαν το πόδι τους ποτέ. Όσο ο δημόσιος διάλογος περιστρέφεται γύρω από τα μνημόνια, η εξαπάτηση θα συνεχίζεται. Δεν υπάρχει καμία «οικονομική κρίση» που δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Υπάρχει η κρίση του συστήματος που προσπαθούν να διασώσουν. 

Το κύρος των ανθρώπων και το κύρος των αξιωμάτων

Francisco De Goya (1746 -1828), Fight at the New Inn

Του Νίκου Λαλιώτη από το  ekyklos.gr

Πολλές φορές στη δημόσια συζήτηση, ακούγεται η φράση ότι δεν έχουν σημασία οι άνθρωποι που ασκούν πολιτική, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόζονται.

Ωστόσο η αναρρίχηση στα ανώτατα αξιώματα δημοκρατικών κρατών, ανθρώπων ολιγοβαρών και ανεπαρκών στην συγκρότηση της προσωπικότητάς τους, αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι που ασκούν πολιτική, τελικά έχουν σημασία για την διατήρηση της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού. Το παράδειγμα του νεοεκλεγέντος προέδρου των ΗΠΑ είναι εύγλωττο.

Ένας άνθρωπος φασίζουσας νοοτροπίας που καταλαμβάνει ένα πολιτικό αξίωμα δεν θα σεβαστεί τη Δημοκρατία.

Αλλά και μια ματιά στην εγχώρια κατάσταση όπου βουλευτικές, υπουργικές και ενίοτε πρωθυπουργικές θέσεις καταλαμβάνονται από ανεπαρκείς προσωπικότητες, δείχνουν το μεγάλο πρόβλημα της Δημοκρατίας και της αξιοκρατικής εκπροσώπησης, με αποτέλεσμα πέραν του κωμικοτραγικού του θέματος και της κατάρρευσης του προσωπικού κύρους των ιδίων, να καταρρέει και το κύρος των αξιωμάτων και κατά συνέπεια το κύρος της Δημοκρατίας της ίδιας.

Αυτό συμβαίνει γιατί τα πολιτικά αξιώματα στις δημοκρατίες, φέρουν μέσα τους ιδεώδη και αξίες που τους προσδίδουν κύρος και ηθική αξία με συνέπεια ένας άνθρωπος που καταλαμβάνει ένα τέτοιο αξίωμα και δεν είναι ο ίδιος αντάξιος αυτών των ιδεωδών και συμπεριφορών που πηγάζουν από το αξίωμα, να καταρρέει ο ίδιος ηθικά και αισθητικά και να παρασύρει στην πτώση του και το ίδιο το κύρος του αξιώματός του, τραυματίζοντας το σώμα της Δημοκρατίας.

Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος φασίζουσας νοοτροπίας ή απλά ένας ανόητος που καταλαμβάνει ένα πολιτικό αξίωμα να σεβαστεί την Δημοκρατία και τους πολίτες δουλεύοντας υπέρ αυτών.

Ζούμε εδώ και οκτώ χρόνια μια επικίνδυνη κρίση από την οποία δεν μπορούμε να βγούμε γιατί στην ουσία της η κρίση είναι πρωτίστως πολιτική και πολιτισμική και δευτερευόντως οικονομική. Αν ήταν απλώς οικονομική, θα είχαμε καταφέρει να την ξεπεράσουμε.

Δεν την ξεπερνάμε γιατί το πολιτικό σύστημα στην πλειοψηφία του, δεν μπορεί να δώσει τις λύσεις, γιατί το ίδιο αδυνατεί να μετασχηματίσει τον εαυτό του ώστε να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό οργανισμό που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, λέγοντας πολιτικό σύστημα εννοώ απλά τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα κοινά, με την πολιτική, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους, δεν επιθυμούν να δράσουν διαφορετικά απ’ ότι έμαθαν να τους εξυπηρετεί, μετατρέποντας το πολιτικό σύστημα σε έναν κλειστό θύλακα μέσα στην κοινωνία που αυτονομείται και λειτουργεί ανεξάρτητα από το συμφέρον της κοινωνίας για τον εαυτό του και την διαιώνιση των προνομίων του.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια κοινωνία η οποία αδυνατεί να ερμηνεύσει τις πραγματικότητες που αλλάζουν ραγδαία γύρω της, αδυνατεί να αναγνωρίσει το αληθές από το ψευδές και πολλές φορές να παραδεχθεί το αληθές, διαιωνίζοντας έτσι την κρίση και την παρακμή.

Πολιτικό σύστημα και κοινωνία είναι ένα δίπολο αλληλοσυμπληρούμενο και αλληλοεξαρτώμενο, ένα δίπολο που τροφοδοτεί το ένα το άλλο, συγχωνεύοντας μέσα του αθώους και ενόχους, ικανούς και ανίκανους με αποτέλεσμα το σημερινό αδιέξοδο.

Είναι πια η ώρα για μια μεγάλη εθνική απόφαση, για μια κομβική απόφαση από την οποία θα κριθεί το αν θα ζήσουμε ως σύγχρονο κράτος και έθνος στη θέση που μας αξίζει, ή αν θα σβήσουμε μέσα στην παρακμή και στους μύθους μας.

Σε βάθος λίγων δεκαετιών η Δημοκρατία και η Ειρήνη στον δυτικό κόσμο θα είναι το ζητούμενο.

Αυτή η απόφαση περιέχει δύο σκέλη. Το βραχυπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο.

Το βραχυπρόθεσμο σημαίνει το να πράξουμε τώρα ό,τι είναι απαραίτητο, όσο επώδυνο και να είναι, για να κρατηθεί το πλαίσιο της χώρας ακέραιο τόσο εδαφικά όσο και πολιτικά μέσα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και του κοινού νομίσματος και αυτό γιατί αν σωθεί η χώρα, ό,τι χάσαμε θα το ξανακερδίσουμε με το πέρασμα του χρόνου, ενώ αν χαθεί η χώρα δεν θα υπάρξει τίποτα για να κερδίσουμε, θα είναι το τέλος μας ως έθνος στην ιστορία.

Το μακροπρόθεσμο σημαίνει Παιδεία. Προτεραιότητα σε μια προοδευτική και Δημοκρατική διακυβέρνηση θα πρέπει να είναι η ριζική αναβάθμιση και αναδόμηση της παρεχόμενης Παιδείας προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ώριμων και λογικά σκεπτόμενων ανθρώπων, ανθρώπων με βιωμένες της δημοκρατικές και ανθρωπιστικές αξίες, ανθρώπων που θα μπορούν να αντιστέκονται στο ψέμα και στον φασισμό, ανθρώπων που θα κρατούν ψηλά τόσο το δικό τους κύρος όσο και το κύρος της Δημοκρατίας.

Πρόκειται κατά την γνώμη μου για το κλειδί για μια ειρηνική και αδιατάρακτη πορεία της χώρας μας αλλά και του κόσμου μας.

Σε διαφορετική περίπτωση, εκτιμώ ότι το μέλλον θα είναι σκοτεινό και ότι σε βάθος λίγων δεκαετιών η Δημοκρατία και η Ειρήνη στον δυτικό κόσμο θα είναι το ζητούμενο.

Θα είναι ο χαμένος παράδεισος μιας εποχής που δεν εκτιμήσαμε όσο έπρεπε και που την αφήσαμε να χαθεί μέσα από τα χέρια μας ως μοιραίοι και άβουλοι.

Δεν θα ήθελα να το δω..

---

«Τσιπρισμός»: το ανώτατο στάδιο του πολιτικού τυχοδιωκτισμού

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΙΘΙΝΟΥ, από timesnews.gr

Όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο, πριν από πολλά χρόνια, όλοι αντιμετώπισαν με συγκατάβαση την περίπτωσή του. Ποιος μπορούσε άλλωστε να προσάψει κάτι σε ένα παιδί, έστω και καλομαθημένο, που εκδήλωνε με ασυγκράτητο πάθος τα συναισθήματά του;

Ήταν η περίοδος των καταλήψεων για ανύπαρκτους λόγους και των καταστροφών σχολικών κτιρίων. Οι δράστες, κατά ένα περίεργο τρόπο, ποτέ δεν αποκαλύπτονταν. Όσοι εμπλέκονταν στις καταλήψεις, απεκδυόμενοι των ευθυνών τους, υποδείκνυαν ως ενόχους «εξωσχολικά στοιχεία». Τις καταστροφές, που επιβάρυναν ολοένα και περισσότερο τον δημόσιο προϋπολογισμό, καλούνταν βέβαια να πληρώσουν οι φορολογούμενοι.

Τα επόμενα χρόνια, αφού γνώριζε πλέον ότι είχε εξασφαλίσει την ατιμωρησία, ξεδίπλωσε με άνεση τις ικανότητές του. Οι οποίες, ομολογουμένως, ήταν αξιοθαύμαστες. Με όχημα τον σταλινισμό ασπάστηκε τις ριζοσπαστικές ιδέες. Έχοντας διασφαλίσει την καθημερινή διαβίωσή του, χάρη στην οικονομική επιφάνεια της οικογένειάς του, αποδείχτηκε ασυναγώνιστος στις μεγαλοστομίες, στον αντιαμερικανισμό, στον αντιευρωπαϊσμό…

Όλη η μετέπειτα πορεία του στηρίχτηκε σε προσεκτικά μελετημένες κινήσεις, που θα τις ζήλευε και ο πιο τέλειος ηθοποιός. Όταν μάλιστα ισχυροποιήθηκε στο κόμμα του, δεν δίστασε να παραμερίσει τον πολιτικό μέντορά του και να τον θέσει στο περιθώριο. Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του χρειάζεται να γίνουν αντικείμενο σεμιναριακών μαθημάτων.

Εκμεταλλευόμενος την οικονομική κρίση και τη δύσκολη κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει οι συμπατριώτες του, έταξε σε αυτούς τα πάντα. Η «Βίβλος υποσχέσεων», πολύτομη καθώς είναι, δεν χωρά στα ράφια κάποιας συνηθισμένης βιβλιοθήκης.

Όταν ο τιτάνιος αγώνας του δικαιώθηκε ξεκίνησαν σταδιακά οι υποχωρήσεις. Όσα υποσχόταν πως θα πραγματοποιήσει σβήστηκαν. Οι κόκκινες γραμμές άρχισαν να ξεθωριάζουν. Ουσιαστικά συνέχισε την πολιτική των προκατόχων του, τους οποίους σφυροκοπούσε με μένος, κατηγορώντας τους για ενδοτικότητα απέναντι στους ξένους. Με τη στάση του, ένα κράμα ετσιθελισμού και κουτσαβακισμού, επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την ήδη δεινή θέση της πατρίδας του. Τα αποτελέσματα, είμαστε μάρτυρες όλοι, υπήρξαν ολέθρια.

Το αποκορύφωμα της δίχρονης δραστηριότητάς του; Με μεγάλη άνεση, χωρίς ίχνος ντροπής,αποδέχτηκε την υποθήκευση της σημερινής και μελλοντικής κινητής και ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου στους δανειστές για 99 χρόνια.

Πανέξυπνος καθώς ήταν, ωστόσο, ζήτησε τη βοήθεια των μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του. Εκείνα, του την πρόσφεραν με μεγάλη προθυμία. Μαζί τους συνέπλευσαν και οι ακροδεξιοί σύμμαχοί τους, που είχαν κάνει σημαία τους την εθνική περηφάνια. Όπως αποδείχτηκε, όμως, ήταν σημαία ευκαιρίας.

Προείχε για όλους τους, πλέον, η διατήρηση με κάθε τρόπο της προσοδοφόρας βουλευτικής έδρας και η κατάληψη της πολυπόθητης εξουσίας. Οι ευαισθησίες, σκέφτηκαν οι άλλοτε διαπρύσιοι κήρυκες της εθνικής ανεξαρτησίας, είναι μόνο για τους αδαείς…

Η σημασία της παραπάνω κίνησης δεν έχει ακόμα εκτιμηθεί σε όλες τις διαστάσεις της.Κατατάσσεται, και θα φανεί τις επόμενες δεκαετίες, στις μελανότερες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας. Ποτέ δεν είχε διανοηθεί να κάνει κάτι τέτοιο οποιοσδήποτε πολιτικός σχηματισμός. Σε περίπτωση που το έκανε, θα συναντούσε διαρκώς τη χλεύη των πολιτών.

Είμαι περίεργος πώς θα σχολιάζεται στο εξής από τους διδάσκοντες στα Πανεπιστήμια η υποθήκευση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Συνηθίζουν να είναι αυστηροί στις κρίσεις τους για τις κρίσιμες αποφάσεις που ελήφθησαν τις παλαιότερα από «ανάλγητες κυβερνήσεις». Θα τηρήσουν την ίδια στάση και στο ζήτημα που μας απασχολεί;

 

Κι όμως, το συγκεκριμένο πρόσωπο και ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί, εξακολουθούν να αναφέρονται στην Αριστερά και στις ιδέες της. Χρειάζεται μεγάλο θράσος για την επίδειξη μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Οι άνθρωποι που έχουν διασύρει κάθε έννοια της Αριστεράς τολμούν να μιλούν στο όνομά της!

Ιδιαίτερα ανησυχητικό όμως είναι πως υπάρχουν ακόμα συμπολίτες μας που τους εμπιστεύονται. Είναι μάλιστα διατεθειμένοι να επικροτήσουν μία ακόμα αναδίπλωση, μοιραία τούτη τη φορά, που θα εκδηλωθεί τις προσεχείς μέρες.

Ξεφυλλίζω το γνωστό «Χρηστικό λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών για να βρω τον χαρακτηρισμό που του ταιριάζει. Τυχαία, πέφτει το βλέμμα μου στο λήμμα «τυχοδιώκτης».

Διαβάζω: «πρόσωπο που ζει ριψοκίνδυνα και εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις, χωρίς ηθικές αναστολές, για να πετύχει τον σκοπό του. Πβ. αριβίστας, καιροσκόπος».

Τον χαρακτηρίζει απολύτως.