Αριστεροσύνη της υποκρισίας

Πραγματικά είναι να απορεί κανείς μέχρι που μπορεί να φθάσουν τα όρια της υποκρισίας ορισμένων στη χώρα μας, οι οποίοι στο όνομα μιας δήθεν ψευτο-αριστεροσύνης είναι ικανοί να βαφτίζουν το άσπρο μαύρο ή, ακόμα χειρότερα, να παίζουν με τη λογική όλων των υπολοίπων. Γιατί όταν κάποιοι φθάνουν στο σημείο να υπερασπιστούν εμμέσως πλην σαφώς- αν όχι ανοιχτά- έναν αιμοσταγή ηγέτη, όπως έχει μετεξελιχθεί σήμερα ο Καντάφι, προκειμένου για ακόμα μία φορά να αποδείξουν τις αντιιμπεριαλιστικές καταβολές τους ή να διαφημίσουν τον παλιομοδίτικο αντιαμερικανισμό που τους κατατρύχει, ως απόρροια αξεπέραστων εμμονών του παρελθόντος, τότε το μόνο που πετυχαίνουν είναι είτε να αυτοακυρώνονται είτε να ακυρώνουν τις έννοιες της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, τις οποίες δυστυχώς φαίνεται να αντιλαμβάνονται και να επικαλούνται αλά κάρτ.

Δεν διαφωνεί κανείς ότι οι δυτικές δυνάμεις- συμπεριλαμβανομένης φυσικά της Αμερικής ιδιαίτερα επί προεδρίας Μπους- εξέθρεψαν, ανέχτηκαν και συντήρησαν επί δεκαετίες τα δικτατορικά καθεστώτα τύπου Καντάφι στη Μέση Ανατολή. Και τότε, όταν συμμαχούσαν με τα καθεστώτα αυτά αλλά και σήμερα που εμφανίζονται να θέλουν να τα ανατρέψουν, εξυπηρετούσαν και εξυπηρετούν δικά τους γεωστρατηγικά συμφέροντα. Σε αυτήν την παραδοχή δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να εκφράζει την παραμικρή διαφωνία. Προσωπικά, όμως, εξοργίζομαι με εκείνους που υποκριτικά σήμερα έρχονται να μας πουν ότι η συμμαχία των δυτικών δυνάμεων βιάζει- όπως ισχυρίζονται- το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Λιβυκού λαού, ξεχνώντας συνειδητά ότι το δικαίωμα αυτό τους το έχει αφαιρέσει προ πολλού ο Καντάφι, τον οποίον παρεμπιπτόντως οι ίδιοι δήθεν "αντι-ιμπεριαλιστές" είχαν όλες τις προηγούμενες βδομάδες στο απυρόβλητο, όσο διάστημα δηλαδή ο ίδιος σφάγιαζε καθημερινά όσους είχαν ταχθεί εναντίον του και υπέρ των αντικαθεστωτικών.

Δεν εξετάζω αν η εξέγερση στη Λιβύη προήλθε από την ευρεία μάζα των πολιτών ή από μία χούφτα πρώην βολεμένων του καθεστώτος που αποφάσισαν να ανατρέψουν τον Λίβυο ηγέτη για να πάρουν αυτοί την εξουσία. Στέκομαι όμως στο γεγονός ότι τα μέσα που χρησιμοποίησε ο Λίβυος ηγέτης για να τους ανατρέψει, "καθαρίζοντας" ανενόχλητος όποιον δήλωνε αντιφρονών, δεν στάθηκαν αρκετά ως πειστήρια εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας για να ανοίξουν ούτε μύτη από τους κατά τ' άλλα - αριστερούς και μη- "ανθρωπιστές" στην Ελλάδα οι οποίοι βρήκαν δάκρυα να χύσουν μόνο όταν οι δυτικές δυνάμεις αποφάσισαν να βάλουν τέλος σε αυτήν την ιστορία. Κατά τη δική τους λογική τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διαπράττονται μόνο από τους κακούς δυτικούς, τους ιμπεριαλιστές Αμερικανούς, το αιμοβόρο ΝΑΤΟ και μέχρις εκεί. Που ήταν οι κινητοποιήσεις που όφειλαν να είχαν κάνει όλο το προηγούμενο διάστημα όλοι αυτοί οι σύγχρονοι πολέμιοι της Νέας Τάξης πραγμάτων (sic) εναντίον της σφαγής στη Λιβύη από τον Καντάφι; Που ήταν οι αναλύσεις επί αναλύσεων που γράφουν οι ίδιοι σήμερα για να μας πείσουν ότι μέχρι και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι κουρελόχαρτα μπροστά στο δίκιο του Καντάφι, ειδικά από τη στιγμή που υποστηρίζεται από τον πατέρα του εγχώριου αντιιμπεριαλισμού, Ούγκο Τσάβες. Αν λέξεις "Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ", "Αμερική", "ΝΑΤΟ" είναι αυτές που καθορίζουν γι' αυτούς το πλαίσιο μέσα στο οποίο αποφασίζουν κάθε φορά να εκδηλώσουν όψιμα τις δημοκρατικές ευαισθησίες τους διαχωρίζοντας τις σφαγές αμάχων με κριτήριο του ποιός τις διαπράττει, είναι δικαίωμά τους. Είναι όμως και δικό μας δικαίωμα να μην αναγνωρίζουμε ως αριστερό καθένα που απλά φοράει μία ετικέτα του αντι-ιμπεριαλιστή, αντι- Αμερικανού ή οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα κόβοντας και ράβοντας την έννοια του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας στα μέτρα των δικών του εμμονικών μύθων.

του Θάνου Δημάδη, από το protagon.gr