Του Θύμιου Τζάλλα, από "Ηπειρωτικός Αγών".
Βλέποντας τον Αλέξη Τσίπρα να προσκαλεί τον πρωθυπουργό σε μία τηλεοπτική μονομαχία “όπου και όπως αυτός θέλει” θυμήθηκα τον κλασικό τύπο που όταν νιώσει ότι ο καυγάς έφτασε στο ζενίθ σε εσωτερικό χώρο προσκαλεί τον αντίπαλό του να πάνε έξω.
Βλέποντας τον Αλέξη Τσίπρα να προσκαλεί τον πρωθυπουργό σε μία τηλεοπτική μονομαχία “όπου και όπως αυτός θέλει” θυμήθηκα τον κλασικό τύπο που όταν νιώσει ότι ο καυγάς έφτασε στο ζενίθ σε εσωτερικό χώρο προσκαλεί τον αντίπαλό του να πάνε έξω.
|
Για κάποιον λόγο ο καθαρός αέρας θεωρείται ο μοναδικός κατάλληλος για ξυλοδαρμό μεταξύ ανδρών. Και μετά συνειρμικά ο νους μου πήγε σε μία γελοιογραφία του Μητρόπουλου στα τέλη της δεκαετίας του '80. Σε αυτήν ο διαιτητής ενός αγώνα μποξ ζητούσε από το Μητσοτάκη να κάνει επιτέλους υπομονή για τον επόμενο γύρο, αφού ο αντίπαλος του δεν ήταν ακόμη έτοιμος. Στην άκρη της γελοιογραφίας ήταν ο Ανδρέας καταπονημένος, αφού στην πραγματική ζωή είχε μόλις βγει από το Χέρφιλντ. Ήταν η εποχή που πράγματι αντιμετωπίζαμε την πολιτική με όρους μονομάχων. Και τα πολιτικά επιχειρήματα ήταν ανάλογης νηφαλιότητας με χτυπήματα αγώνα μποξ. Ακούγαμε ότι ο Παπανδρέου ήταν πράκτορας των Αμερικανών και ενίοτε αρχηγός της 17 Νοέμβρη. Ο Μητσοτάκης είχε τουλάχιστον κάνει τα δικά του εγκλήματά του στο παρελθόν ως συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή.
Μας πήρε καιρό να ξεπεράσουμε τη συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα και προς στιγμή φάνηκε πως αφήνουμε το λαϊκισμό πίσω μας. Ήταν η εποχή που από τους βαρέως βαρών πολιτικούς αρχηγούς πήγαμε σε πολιτικούς στυλ Σημίτη. Τέτοια ήταν η διαφορά που μας φάνηκε άοσμος και άχρωμος, ενώ κάποια από τα μονίμως εξαγριωμένα στελέχη του ίδιου του κόμματος του τον υποδέχθηκαν χαρακτηρίζοντας τον ως “πολιτικό νάνο”. Τα πράγματα όμως άλλαξαν τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής. Αντί ο πρωθυπουργός να καταγγέλλει τους αντιπάλους του ως πράκτορες των Αμερικανών, ευχαριστούσε τους Αμερικανούς για τη βοήθεια τους να τελειώσει η παράλογη σύγκρουση των Ιμίων. Ο εκλεκτός του λαού αντί να οδύρεται για την τύχη του κόσμου όταν οι γειτονιές πλημμύριζαν, ζητούσε ευθύνες από τους πολίτες γιατί είχαν φροντίσει να μπαζώσουν παρανόμως τις διεξόδους του νερού. Ο πυρήνας όμως των κομμάτων δεν άλλαξε. Οι μεγάλες συγκρούσεις δεν έγιναν και έτσι σιγά σιγά ο λαϊκισμός επέστρεψε.
Ξαφνικά η πολιτική άρχισε να γίνεται στις ταβέρνες όπου ακούγαμε για νταβατζήδες της πολιτικής, για πράκτορες που άναβαν φωτιές στην Πελοπόννησο και για Γερμανούς που μας πιέζουν να εκποιήσουμε τα νησιά μας, αλλά εμείς δεν θα παραδώσουμε σπιθαμή γης. Αν κάνουμε τον παραλληλισμό της οικονομικής μας κατάστασης και του πολιτικού μας λόγου θα δούμε πως βάδισαν προς την άβυσσο χέρι με χέρι. Η χρεοκοπία του κράτους μας ήρθε σε βάθος χρόνου και έτσι φτάσαμε και στη σημερινή χρεοκοπία πολιτικών επιχειρημάτων με τη συντοπίτισσα Άννα Ασημακοπούλου να απαντά στον καβγατζή του ντιμπέιτ παρομοιάζοντας τον με αρνί πριν τη σούβλα. Και προσοχή: αυτοί είναι οι μετριοπαθείς του δημόσιου βίου μας. Γιατί στη Βουλή μας έχουμε και ναζιστές και απίθανους συνωμοσιολόγους. Για να φτάσουμε λοιπόν σε όλα αυτά κάτι έχει μεσολαβήσει. Ένας συγκεκριμένος πολιτικός λόγος και ένας αντίστοιχος τύπος πολιτικού που φέραμε από τα περασμένα. Πρέπει να ψάξουμε στο παρελθόν μας για να εξηγήσουμε όσα μας συμβαίνουν στο παρόν. Ακόμη και αν μας προκαλεί πόνο ψυχής πόσο τελικά μοιάζουν.
Μας πήρε καιρό να ξεπεράσουμε τη συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα και προς στιγμή φάνηκε πως αφήνουμε το λαϊκισμό πίσω μας. Ήταν η εποχή που από τους βαρέως βαρών πολιτικούς αρχηγούς πήγαμε σε πολιτικούς στυλ Σημίτη. Τέτοια ήταν η διαφορά που μας φάνηκε άοσμος και άχρωμος, ενώ κάποια από τα μονίμως εξαγριωμένα στελέχη του ίδιου του κόμματος του τον υποδέχθηκαν χαρακτηρίζοντας τον ως “πολιτικό νάνο”. Τα πράγματα όμως άλλαξαν τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής. Αντί ο πρωθυπουργός να καταγγέλλει τους αντιπάλους του ως πράκτορες των Αμερικανών, ευχαριστούσε τους Αμερικανούς για τη βοήθεια τους να τελειώσει η παράλογη σύγκρουση των Ιμίων. Ο εκλεκτός του λαού αντί να οδύρεται για την τύχη του κόσμου όταν οι γειτονιές πλημμύριζαν, ζητούσε ευθύνες από τους πολίτες γιατί είχαν φροντίσει να μπαζώσουν παρανόμως τις διεξόδους του νερού. Ο πυρήνας όμως των κομμάτων δεν άλλαξε. Οι μεγάλες συγκρούσεις δεν έγιναν και έτσι σιγά σιγά ο λαϊκισμός επέστρεψε.
Ξαφνικά η πολιτική άρχισε να γίνεται στις ταβέρνες όπου ακούγαμε για νταβατζήδες της πολιτικής, για πράκτορες που άναβαν φωτιές στην Πελοπόννησο και για Γερμανούς που μας πιέζουν να εκποιήσουμε τα νησιά μας, αλλά εμείς δεν θα παραδώσουμε σπιθαμή γης. Αν κάνουμε τον παραλληλισμό της οικονομικής μας κατάστασης και του πολιτικού μας λόγου θα δούμε πως βάδισαν προς την άβυσσο χέρι με χέρι. Η χρεοκοπία του κράτους μας ήρθε σε βάθος χρόνου και έτσι φτάσαμε και στη σημερινή χρεοκοπία πολιτικών επιχειρημάτων με τη συντοπίτισσα Άννα Ασημακοπούλου να απαντά στον καβγατζή του ντιμπέιτ παρομοιάζοντας τον με αρνί πριν τη σούβλα. Και προσοχή: αυτοί είναι οι μετριοπαθείς του δημόσιου βίου μας. Γιατί στη Βουλή μας έχουμε και ναζιστές και απίθανους συνωμοσιολόγους. Για να φτάσουμε λοιπόν σε όλα αυτά κάτι έχει μεσολαβήσει. Ένας συγκεκριμένος πολιτικός λόγος και ένας αντίστοιχος τύπος πολιτικού που φέραμε από τα περασμένα. Πρέπει να ψάξουμε στο παρελθόν μας για να εξηγήσουμε όσα μας συμβαίνουν στο παρόν. Ακόμη και αν μας προκαλεί πόνο ψυχής πόσο τελικά μοιάζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου