Η «Ρεπουσιάδα» έλειπε, τη στιγμή που η Χρυσή Αυγή αλωνίζει‏

Της Χρύσας Ταβουλάρη, από aixmi.gr

Η αποδοχή της ιστορικής αλήθειας απαιτεί ώριμες και ασφαλείς κοινωνίες.

Η «Ρεπουσιάδα» ήταν το μόνο που έλειπε από τη χώρα αυτή τη φρικτή περίοδο. Με τη Χρυσή Αυγή να αλωνίζει,με τους Ελληνες καταρρακωμένους, με το ηθικό όλων μας στο ναδίρ, η στιγμή είναι η χειρότερη να συζητήσουμε τους εθνικούς μύθους και τα εθνικά ιστορικά γεγονότα.

Η κυρία Ρεπούση, ως ιστορικός, θα έπρεπε να το ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Θα έπρεπε να γνωρίζει χιλίαδες στιγμές στην παγκόσμια ιστορία που η άτακτη αναμόχλευση κάποιων ειδικών ζητημάτων, κυρίως αυτών που συνδέονται με το εθνικό συναίσθημα (κατασκευασμένο ή μη), οδήγησαν σε τραγωδίες – ενίοτε και εθνικές.

Κι αυτό είτε ανακινήθηκαν με σκοπιμότητα είτε από βλακεία, τη δεδομένη λάθος στιγμή.

Να σιωπήσουν, λοιπόν, οι αντίθετες στα κρατούντα φωνές, να λουφάζουν οι επιστήμονες μη τυχόν και το εκμεταλλευτεί η Χρυσή Αυγή; Όχι και πάλι όχι.

Να σταματήσει, όμως, η εκμετάλλευση της επιστημοσύνης από την πολιτική -απ’ όπου κι αν προέρχεται αυτή η εκμετάλλευση.

Και ναι, στο Ζάλογγο λίγο δύσκολο να στήθηκε χορός για ομαδική αυτοκτονία. Όχι πως δεν συμβαίνει, όχι πως δεν περιγράφεται κάτι τέτοιο στην ψυχιατρική, που μελετά ομαδικές εκδηλώσεις αυτού του τύπου κάτω από συνθήκες πίεσης…

Αλλά οι σκληροτράχηλες εκείνες γυναίκες με το αίσθημα της επιβίωσης πληθυσμών που κοπιάζουν να επιζήσουν, το πιθανότερο είναι να αντιστάθηκαν. Και σίγουρα σκαρφάλωσαν στα δύσβατα βουνά για να σωθούν, σίγουρα πάλεψαν, σίγουρα αντιστάθηκαν και σίγουρα ελάχιστες επιβίωσαν σ εκείνη την απέλπιδα προσπάθεια.

Και γιατί ο μύθος (ελλείψει στοιχείων) που μόλις περιέγραψα είναι λιγότερο δυνατός, λιγότερο εθνικός λιγότερο «χρήσιμος»;

Πάντως, αν είναι να ξαναγράψουμε τμήματα της Ιστορίας, ως ώριμη πλέον Πολιτεία, αυτό δεν μπορεί να γίνει άτακτα με πυροτεχνήματα αμφιβόλου σκοπιμότητας. Δεν μπορεί να γίνει από πολιτικούς, δεν μπορεί να γίνει από δημοσιογράφους και δημοσιογραφούντες.

Αν γίνει έτσι, το πιθανότερο είναι να κατασκευαστούν νέοι μύθοι χρήσιμοι στην συγκυρία. Η Ιστορία και η έρευνα του μύθου (που τις περισσότερες φορές κρύβει στις γραμμές του Ιστορία) είναι θέμα μόνο του αντικειμενικού ιστορικού ερευνητή. Αυτού που διαθέτει και παρρησία μαζί με τη γνώση. Η αποδοχή, από κεί και πέρα, της ιστορικής αλήθειας είναι ένα άλλο τεράστιο ζήτημα. Προυποθέτει ώριμες κοινωνίες, ακόμα ωριμότερα πολιτικά συστήματα, προϋποθέτει κοινωνικό αίσθημα ασφάλειας, αυτογνωσία και, κυρίως, εμπιστοσύνη της κοινωνίας στις δυνάμεις της.