Του Παύλου Αθανασόπουλου, από τη μεταρρύθμιση
Όταν δίναμε την μάχη κατά της αυθαίρετης απόφασης Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ, οι περισσότεροι είχαμε την αίσθηση ότι παλεύαμε για να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας της κυβέρνησης, να σταματήσει ο μονοκομματικός τσαμπουκάς, να αποκατασταθεί η ισοτιμία των εταίρων, να επικαιροποιηθεί η προγραμματική συμφωνία και να αποκτήσει η κυβέρνηση νέα δομή και συσχετισμούς.
Η ηγεσία όμως της ΔΗΜΑΡ, φαίνεται ότι όλη αυτή την ιστορία την είδε σαν ευκαιρία για να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και να αποποιηθεί τις ευθύνες που αυτή η συμμετοχή της δημιουργούσε. Σεβαστή η επιλογή της και θα την κάνουν τα μέλη και οι ψηφοφόροι της. Όμως η χώρα δεν μπορούσε να αφεθεί να κυλήσει στον γκρεμό. Εκλογές αυτή την στιγμή θα σήμαιναν καταστροφή, θα επιδείνωναν τραγικά την κατάσταση και στην καλλίτερη περίπτωση θα μας γύριζαν εκεί που ήμαστε πέρυσι τον Ιούνιο. Και ταυτόχρονα, δεν θα έδιναν καμία λύση στο πολιτικό αδιέξοδο. Θα οδηγούσαν, ή σε κυβέρνηση σχεδόν ίδια με τη σημερινή αλλά σε χειρότερο περιβάλλον, ή σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με απροσδιόριστους συμμάχους και πολιτική άλματος στο κενό, ή σε παρατεταμένη ακυβερνησία. Και όλα αυτά με φόντο μια Χρυσή Αυγή που θα τείνει να γίνει ρυθμιστικός παράγοντας.
Άλλη μια φορά, την κατάσταση έσωσε το ΠΑΣΟΚ. Και με την απόφασή του να παραμείνει στην κυβέρνηση και με την αποφασιστική συμμετοχή του σε αυτή με όρους που κανονικά θα έπρεπε να επιβάλλουν κι οι δύο κυβερνητικοί κεντροαριστεροί εταίροι. Πολλοί έχουν ενστάσεις για διάφορα πρόσωπα της νέας κυβέρνησης. Σίγουρα πολλοί δεν είναι οι καλλίτερες επιλογές. Αλλά δυστυχώς, αυτό το πολιτικό προσωπικό επέλεξαν οι εκλογείς, από αυτό θα σχηματισθεί και κυβέρνηση. Το ότι ως χώρα και ως κοινωνία είμαστε σε ένα εφιαλτικό τούνελ, το ξέρουμε λίγα χρόνια τώρα. Δεν περιμέναμε τον ανασχηματισμό να το μάθουμε. Αλλά η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και οι συσχετισμοί επιβάλουν συμβιβασμούς. Και η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και προσδιορίζεται από αδήριτες ανάγκες και όχι από τις ρεμβαστικές ονειροπολήσεις μας τα Σαββατοκύριακα στην παραλία.
Το σημαντικό είναι ότι η ισότιμη συνεργασία των δύο κυβερνητικών εταίρων, διασφαλίζει την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία της. Και ότι η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πετύχει και να εξαντλήσει την τετραετία. Και να επιδείξει την μεταρρυθμιστική πνοή που έλειψε μέχρι τώρα. Επειδή δε διάφοροι αυτοπροσδιοριζόμενοι «παπανδρεϊκοί», έγιναν ξαφνικά αριστεροί και αντιδεξιοί. Και επειδή δεν είμαστε λωτοφάγοι και έχουμε μνήμη, να θυμίσουμε μερικά πράγματα.
1. Στο μνημόνιο και στο Δ.Ν.Τ. μας έβαλε ο Γιώργος Παπανδρέου. Και καλά έκανε, πέρα από τυχόν ενστάσεις για καθυστερήσεις και διαπραγματευτικά λάθη.
2. Την ιδέα για συνεργασία με την Ν.Δ. την είχε ο ΓΑΠ, που τον Ιούνιο του 2011 τηλεφώνησε στον Σαμαρά και προσφέρθηκε να παραιτηθεί και από Πρωθυπουργός.
3. Ο Βενιζέλος ακολουθούσε, ως υπουργός Οικονομικών, την κυβερνητική πολιτική που είχε την έγκριση του πρωθυπουργού. Το περίφημο, π.χ., λεγόμενο χαράτσι, αποφασίσθηκε μετά μακρά σύσκεψη με τον πρωθυπουργό στη Θεσσαλονίκη.
4. Στην κυβέρνηση Παπαδήμου μετείχε το όλον ΠΑΣΟΚ. Και σε αυτήν μετείχαν και οι κ.κ. Γεωργιάδης και Βορίδης.
5. Η απόφαση γα παραμονή στην Κυβέρνηση Σαμαρά πάρθηκε μετά από δύο συνεδριάσεις της Κ.Ο και της Γραμματείας. Και δεν δημοσιοποιήθηκε κάποια διαφωνία.
Η κυβέρνηση είναι των δύο κομμάτων. Αλλά πρέπει να στηριχτεί από όλες τις μεταρρυθμιστικές κεντροαριστερές και φιλελεύθερες δυνάμεις. Και θέλω να ελπίζω ότι και η ΔΗΜΑΡ, παρά την αποχώρησή της, θα συνεχίσει να λειτουργεί ως Αριστερά της ευθύνης.
ΥΓ. Είπα να μην ανοίξω μέτωπο με την ΔΗΜΑΡ, σεβόμενος τις χιλιάδες μέλη της που διαφωνούν με την απόφαση αποχώρησης. Αλλά το άρθρο Μαργαρίτη στην «Μ», δεν με αφήνει να αγιάσω. Θέλει να εμφανισθεί ο κ. Μαργαρίτης ως ο καθαρός εκπρόσωπος της αριστερής και δημοκρατικής ευαισθησίας, που θέτει κόκκινες γραμμές. Δεν απαντά όμως στο ερώτημα της κοινωνίας, τι θα γινόταν αν την ίδια καθαρότητα ήθελε να επιδείξει και το ΠΑΣΟΚ. Έπρεπε να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές; Μα ο κ. Κουβέλης μας είπε ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από εκλογές. Άρα, κάποια κόμματα είναι κατ’ αυτούς ταγμένα να κάνουν την βρώμικη δουλειά, να αποτρέπουν αυτό που δεν έχει ανάγκη η χώρα και κάποιοι κουτοπόνηρα να το παίζουν ηθικοί κήνσορες.
Λυπάμαι Θόδωρε, αλλά αυτό λέγεται θεωρία «να βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα». Και το πολιτικό κόμμα που δεν θέλει να λερώσει τα χέρια του, δεν κάνει πολιτική, άρα δεν έχει λόγο ύπαρξης. Προτιμώ αυτούς που χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, έστω και αν έχουν κάνει χιλιάδες λάθη.
Ευτυχώς, στην ΔΗΜΑΡ υπάρχουν δυνάμεις που δεν σκέφτονται σαν τον κ. Μαργαρίτη. Και που μπορούν να την κρατήσουν σε ένα δρόμο υπευθυνότητας τουλάχιστον, και μετά την αποχώρησή της από την κυβέρνηση.
Η ηγεσία όμως της ΔΗΜΑΡ, φαίνεται ότι όλη αυτή την ιστορία την είδε σαν ευκαιρία για να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και να αποποιηθεί τις ευθύνες που αυτή η συμμετοχή της δημιουργούσε. Σεβαστή η επιλογή της και θα την κάνουν τα μέλη και οι ψηφοφόροι της. Όμως η χώρα δεν μπορούσε να αφεθεί να κυλήσει στον γκρεμό. Εκλογές αυτή την στιγμή θα σήμαιναν καταστροφή, θα επιδείνωναν τραγικά την κατάσταση και στην καλλίτερη περίπτωση θα μας γύριζαν εκεί που ήμαστε πέρυσι τον Ιούνιο. Και ταυτόχρονα, δεν θα έδιναν καμία λύση στο πολιτικό αδιέξοδο. Θα οδηγούσαν, ή σε κυβέρνηση σχεδόν ίδια με τη σημερινή αλλά σε χειρότερο περιβάλλον, ή σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με απροσδιόριστους συμμάχους και πολιτική άλματος στο κενό, ή σε παρατεταμένη ακυβερνησία. Και όλα αυτά με φόντο μια Χρυσή Αυγή που θα τείνει να γίνει ρυθμιστικός παράγοντας.
Άλλη μια φορά, την κατάσταση έσωσε το ΠΑΣΟΚ. Και με την απόφασή του να παραμείνει στην κυβέρνηση και με την αποφασιστική συμμετοχή του σε αυτή με όρους που κανονικά θα έπρεπε να επιβάλλουν κι οι δύο κυβερνητικοί κεντροαριστεροί εταίροι. Πολλοί έχουν ενστάσεις για διάφορα πρόσωπα της νέας κυβέρνησης. Σίγουρα πολλοί δεν είναι οι καλλίτερες επιλογές. Αλλά δυστυχώς, αυτό το πολιτικό προσωπικό επέλεξαν οι εκλογείς, από αυτό θα σχηματισθεί και κυβέρνηση. Το ότι ως χώρα και ως κοινωνία είμαστε σε ένα εφιαλτικό τούνελ, το ξέρουμε λίγα χρόνια τώρα. Δεν περιμέναμε τον ανασχηματισμό να το μάθουμε. Αλλά η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και οι συσχετισμοί επιβάλουν συμβιβασμούς. Και η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και προσδιορίζεται από αδήριτες ανάγκες και όχι από τις ρεμβαστικές ονειροπολήσεις μας τα Σαββατοκύριακα στην παραλία.
Το σημαντικό είναι ότι η ισότιμη συνεργασία των δύο κυβερνητικών εταίρων, διασφαλίζει την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία της. Και ότι η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πετύχει και να εξαντλήσει την τετραετία. Και να επιδείξει την μεταρρυθμιστική πνοή που έλειψε μέχρι τώρα. Επειδή δε διάφοροι αυτοπροσδιοριζόμενοι «παπανδρεϊκοί», έγιναν ξαφνικά αριστεροί και αντιδεξιοί. Και επειδή δεν είμαστε λωτοφάγοι και έχουμε μνήμη, να θυμίσουμε μερικά πράγματα.
1. Στο μνημόνιο και στο Δ.Ν.Τ. μας έβαλε ο Γιώργος Παπανδρέου. Και καλά έκανε, πέρα από τυχόν ενστάσεις για καθυστερήσεις και διαπραγματευτικά λάθη.
2. Την ιδέα για συνεργασία με την Ν.Δ. την είχε ο ΓΑΠ, που τον Ιούνιο του 2011 τηλεφώνησε στον Σαμαρά και προσφέρθηκε να παραιτηθεί και από Πρωθυπουργός.
3. Ο Βενιζέλος ακολουθούσε, ως υπουργός Οικονομικών, την κυβερνητική πολιτική που είχε την έγκριση του πρωθυπουργού. Το περίφημο, π.χ., λεγόμενο χαράτσι, αποφασίσθηκε μετά μακρά σύσκεψη με τον πρωθυπουργό στη Θεσσαλονίκη.
4. Στην κυβέρνηση Παπαδήμου μετείχε το όλον ΠΑΣΟΚ. Και σε αυτήν μετείχαν και οι κ.κ. Γεωργιάδης και Βορίδης.
5. Η απόφαση γα παραμονή στην Κυβέρνηση Σαμαρά πάρθηκε μετά από δύο συνεδριάσεις της Κ.Ο και της Γραμματείας. Και δεν δημοσιοποιήθηκε κάποια διαφωνία.
Η κυβέρνηση είναι των δύο κομμάτων. Αλλά πρέπει να στηριχτεί από όλες τις μεταρρυθμιστικές κεντροαριστερές και φιλελεύθερες δυνάμεις. Και θέλω να ελπίζω ότι και η ΔΗΜΑΡ, παρά την αποχώρησή της, θα συνεχίσει να λειτουργεί ως Αριστερά της ευθύνης.
ΥΓ. Είπα να μην ανοίξω μέτωπο με την ΔΗΜΑΡ, σεβόμενος τις χιλιάδες μέλη της που διαφωνούν με την απόφαση αποχώρησης. Αλλά το άρθρο Μαργαρίτη στην «Μ», δεν με αφήνει να αγιάσω. Θέλει να εμφανισθεί ο κ. Μαργαρίτης ως ο καθαρός εκπρόσωπος της αριστερής και δημοκρατικής ευαισθησίας, που θέτει κόκκινες γραμμές. Δεν απαντά όμως στο ερώτημα της κοινωνίας, τι θα γινόταν αν την ίδια καθαρότητα ήθελε να επιδείξει και το ΠΑΣΟΚ. Έπρεπε να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές; Μα ο κ. Κουβέλης μας είπε ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από εκλογές. Άρα, κάποια κόμματα είναι κατ’ αυτούς ταγμένα να κάνουν την βρώμικη δουλειά, να αποτρέπουν αυτό που δεν έχει ανάγκη η χώρα και κάποιοι κουτοπόνηρα να το παίζουν ηθικοί κήνσορες.
Λυπάμαι Θόδωρε, αλλά αυτό λέγεται θεωρία «να βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα». Και το πολιτικό κόμμα που δεν θέλει να λερώσει τα χέρια του, δεν κάνει πολιτική, άρα δεν έχει λόγο ύπαρξης. Προτιμώ αυτούς που χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, έστω και αν έχουν κάνει χιλιάδες λάθη.
Ευτυχώς, στην ΔΗΜΑΡ υπάρχουν δυνάμεις που δεν σκέφτονται σαν τον κ. Μαργαρίτη. Και που μπορούν να την κρατήσουν σε ένα δρόμο υπευθυνότητας τουλάχιστον, και μετά την αποχώρησή της από την κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου