Την επόμενη εβδομάδα, όπως όλα δείχνουν, θα παρουσιαστεί στους Έλληνες πολίτες διακήρυξη που θα υπογράφουν 50 προσωπικότητες από τα πεδία της Πολιτικής, της Ακαδημαϊκής Κοινότητας, της Επιστήμης, της Τέχνης, του κόσμου των Ιδεών και της Σκέψης και της Κοινωνίας των Πολιτών. Είναι αυτό που λέμε ένας φορέας της Κεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας ή του τρίτου πόλου ή με την κωδική ονομασία «Ελιά», που παραπέμπει στο ιταλικό ανάλογο.
Φιλοδοξία της είναι να καλύψει τον πολιτικό χώρο πέραν της Δεξιάς έως την όχθη της νεοκομμουνιστικής Αριστεράς. Να δημιουργήσει δηλαδή μια ομπρέλα όπου θα συστεγασθούν κόμματα, πολιτικές κινήσεις και προσωπικότητες με προοδευτική, μεταρρυθμιστική και φιλοευρωπαϊκή κατεύθυνση. Μια ομόψυχη σύμπλευση πολιτών του δημοκρατικού κανόνα απέναντι στις μεγάλες δυσκολίες και στις προκλήσεις των καιρών. Πρωτόγνωρο εγχείρημα που πιστεύεται πως αν πετύχει θα αλλάξει, στο προβλεπτό μέλλον, τον πολιτικό χάρτη της χώρας.
Έχω την αίσθηση πως αυτή η πιθανή αλλαγή του πολιτικού χάρτη είναι το μέγα κίνητρο που ωθεί πολλούς και από πολλές πλευρές να αντιμάχονται τη νέα προσπάθεια. Είναι αυτό που λέμε «τους χαλάει την μανέστρα». Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται όσοι αγωνιούν να μη δημιουργηθεί ένα πολιτικό ρεύμα που, αν ευδοκιμήσει, θα αποκτήσει πολιτική δυναμική και θα τους αφαιρέσει τα στερεότυπα, μέσα στα οποία έμαθαν να σκέφτονται και να δρουν.
Πιο καθαρά: Οι περισσότεροι από τους οποίους ήδη υπονομεύουν την προσπάθεια είναι αυτοί που αγκιστρώνονται στο παρελθόν, δηλαδή το προτάσσουν από τη μάχη για το παρόν και για το μέλλον. Διαβάζω πολλά άρθρα και ομολογώ πως έως τώρα οι συγγραφείς τους με εμμονικό τρόπο αγκιστρώνονται μόνο στο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ. Προφανώς εύκολα μπορεί να βρει κανείς διαχρονικά σοβαρότατα πολιτικά λάθη όπως μπορεί να βρει και εύστοχες κινήσεις. Για τα λάθη του καταποντίστηκε -και δικαίως- εκλογικά. Αλλά παραμένει υπαρκτή και υπολογίσιμη πολιτική οντότητα με τάσεις αλλαγής. Άλλωστε πολλοί από τους πρωτεργάτες των λαθών του ψαρεύουν τώρα σε άλλους, αριστερούς, χώρους. Το ΠΑΣΟΚ ή όποια άλλη πολιτική κίνηση στον υπό διαμόρφωση χώρο της Κεντροαριστεράς, δεν θα είναι παρά -ας πούμε τη λέξη- συνιστώσες. Και θα είναι δική τους ευθύνη η προσπάθεια οποιουδήποτε καπελώματος. Θα είναι κοντολογίς η αρχή του τέλους τους.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία πολεμίων της κεντροαριστερής προσπάθειας. Έρχεται από αυτούς που θέλουν αναλλοίωτο το πολιτικό τοπίο για να προβάλουν ως «λύση», πέρα από τους εν δράσει πολιτικούς, διάφορους «εν ηδονή άρχοντες» και των δύο φύλων. Λίγο να ξύσει κάποιος την επιφάνεια και να παρακολουθήσει την μονότονη αντικυβερνητική αρθρογραφία και τη λυσσαλέα πολεμική κατά του τρίτου πόλου, τους διακρίνει εύκολα.
Όπως μαθαίνουμε χρονικός ορίζοντας του εγχειρήματος είναι οι ευρωεκλογές. Αλλά βεβαίως και οι εκλογές για την Αυτοδιοίκηση με την επιλογή προσώπων που θα έχουν αντίκρισμα στις τοπικές κοινωνίες και δεν θα είναι κομματικοί αχθοφόροι. Από αυτή την άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίως εύχεται να αποτύχει η προσπάθεια. Όχι γιατί «θα χάσει δημάρχους» αλλά διότι θα εμπεδωθεί στη χώρα ένα κλίμα δημοκρατικής και στη συνέχεια εθνικής ομοψυχίας. Αν νομίζετε πως υπερβάλω ανατρέξτε στην Αυγή της 6ης Οκτωβρίου όπου όχι όποιος κι όποιος, αλλά ο εκδότης της κομματικής εφημερίδας Βασίλης Μουλόπουλος, δηλαδή ο ιδεολογικός οδηγός του χώρου, δημοσίευσε άρθρο με τον τίτλο «Εθνική ομοψυχία; Όχι ευχαριστώ», που καταλήγει: «Ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε «εθνική ομοψυχία», δεν θα πάμε «όλοι μαζί», γιατί αλλού θέλετε να πάτε εσείς και αλλού εμείς.»
Το πού θέλει να πάει τη χώρα ο Μουλόπουλος και το κόμμα του το γνωρίζουμε, αλλά η πλειοψηφία των πολιτών έχει εκφράσει την άρνησή της. Ακόμα και πολλοί που στηρίζουν κριτικά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν νοιώθουν ευτυχείς με τέτοιες ακραίες και ανιστόρητες πολιτικές θέσεις.
Υπάρχουν ωστόσο και χιλιάδες πολίτες που πραγματικά «αλλού θέλουν να πάνε»: Εκεί που υπάρχει ορθολογισμός, μάχες για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, πολιτικός πολιτισμός, προσφορά, ειρηνική συμβίωση των πολιτών, ανεξαρτησία των θεσμικών φορέων, ευρωπαϊκός προσανατολισμός, αλληλεγγύη, αγώνας για ουσιαστική παιδεία, σεβασμός στην κάθε είδους διαφορετικότητα. Με άλλα λόγια μακριά από δεξιές αγκυλώσεις και αριστερές επικίνδυνες «ανατροπές».
Είναι αναγκαίος ένας τέτοιος φορέας; Νομίζω ναι. Υπάρχουν ελπίδες να προωθήσει όλα αυτά; Θα δούμε τις πρώτες κινήσεις του νεογέννητου και θα κρίνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου