Η χρονιά που πέρασε ήταν, μεταξύ άλλων, έτος μερικής τιθάσευσης φοροφυγάδων, ενώ, πρώτη φορά, υπό την απειλή δημόσιας διαπόμπευσης και των σκληρών προστίμων, επιτέλους κάτι κινείται. Ολοένα και περισσότεροι επαγγελματίες κόβουν αποδείξεις, ολοένα και λιγότεροι κλείνουν συνωμοτικά το μάτι στον πελάτη προτείνοντας «διακανονισμό». Μένει η απορία: έπρεπε η χώρα να φθάσει στο έσχατο όριο, να γονατίσει διεθνώς ενώπιον δανειστών, να χρεοκοπήσουν οι αντοχές αθώων πολιτών, για να προχωρήσει το κράτος στο αυτονόητο;
Να αντιδράσει στοιχειωδώς, δηλαδή, απέναντι σε παρατεταμένα, κραυγαλέα και ξεδιάντροπα κρούσματα δημόσιας κλοπής σε κοινή θέα. Γιατί κλοπή σε κοινή θέα αποτελεί το να ζει κάποιος πλουσιοπάροχα και με «μαγειρεμένους» αριθμούς να αυτοκατατάσσεται στους πένητες. Να ταξιδεύει όποτε και όπου θέλει, να πατάει το γκάζι υπερπολυτελών Ι.Χ., να ξοδεύει κατά βούληση, ο «θαυμαστός» βίος και πολιτεία του να γίνεται αντιληπτός από όλους, ωστόσο να περνά απαρατήρητος από την (επί δεκαετίες) εύπιστη εφορία. Ετσι, για παράδειγμα, καταξιωμένοι δικηγόροι, γιατροί και άλλοι λειτουργοί αλλά και έμποροι, μεγαλοχασάπηδες, μεγαλομανάβηδες, καλλιτέχνες ποικίλης απήχησης, επί σειρά ετών δήλωναν εισοδήματα διά γυμνού οφθαλμού υποπολλαπλάσια όσων κέρδιζαν.
Οι ενδείξεις φοροδιαφυγής για όλους αυτούς αφθονούσαν, όμως η αναζήτηση αποδείξεων για το έγκλημά τους από τα αρμόδια όργανα γινόταν σποραδικά, όχι πειστικά και χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Αντιθέτως, ρίζωνε ανάμεσα σε αυτούς που δεν φοροδιέφευγαν, είτε επειδή δεν μπορούσαν (οι πολλοί) είτε επειδή αντιστέκονταν στον πειρασμό (οι ολίγοι), η πεποίθηση ότι συναθροίζονται στα κορόιδα της σύγχρονης ιστορίας. Οταν μάλιστα ο προκλητικώς φοροδιαφεύγων ήταν άτομo π.χ. που έσωζε ανθρώπους από το να πάνε φυλακή ή έσωζε κατά κυριολεξία τη ζωή ανθρώπων, αντιμετωπιζόταν τεχνητώς ως άτομο «υπεράνω υποψίας». Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας…
Με δεδομένα τα παραπάνω, οι προτροπές προς όλους περί ανάληψης ευθυνών υπέρ σωτηρίας πατρίδος πάσχουν: α) συνταγματικά, γιατί το κράτος αποδείχθηκε ντροπιαστικά ανίκανο να διασφαλίσει την ισονομία στους πολίτες και β) ηθικά, γιατί οι έως τώρα συνεπείς στις υποχρεώσεις τους στοιχίζονται σήμερα -ελέω κρίσης- με όσους έκλεβαν εργολαβικά.
Η ετυμηγορία του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα περί λαθών και αμεριμνησίας του πολιτικού κόσμου δεν παρηγορεί πια τον Ελληνα ασθενή. Η αυτοκριτική του κ. Κάρολου Παπούλια -«είμαι κι εγώ μέρος του πολιτικού κόσμου»- τον καθιστά πιο συμπαθή στον λαό «που πληρώνει βαρύ τίμημα για την κακοδιαχείριση και τις αμαρτίες δεκαετιών». Οταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλά με τόση αυστηρότητα (κι απογοήτευση;) για το παρελθόν, δείχνει να θυμώνει σαν έσχατος πολίτης με όλους όσοι δεσμεύονταν για «ένα καλύτερο, δικαιότερο αύριο».Tου Κώστα Λεονταρίδη, από την Καθημερινή, 5/1/2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου