Διάβασα τις προάλλες πως οι κάτοικοι της Γαύδου και περιοχών της Νότιας Κρήτης ετοιμάζουν κινητοποιήσεις εναντίον της πιθανότητας ανακάλυψης και εξόρυξης υδρογονανθράκων στην ευρύτερη υποθαλάσσια περιοχή.
Οι κάτοικοι της περιοχής πιθανολογούν πως η ανακάλυψη και εκμετάλλευση κοιτασμάτων εγκυμονεί κινδύνους υποβάθμισης του περιβάλλοντος, η εκμετάλλευση του οποίου λόγω της τουριστικής κίνησης στην περιοχή θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στα έσοδα.
Αν π.χ. ανακαλυφθεί ένα τεράστιο κοίτασμα το οποίο ενδέχεται να αφήνει μερικά δισ. το χρόνο έσοδα στο κρατικό προϋπολογισμό, αυτό θα αποτελεί μια ελάφρυνση για του φορολογούμενους και στήριξη για τους συνταξιούχους, αλλά για τα εισοδήματα της ευρύτερης περιοχής οι επιπτώσεις είναι πιθανόν να είναι αρνητικές.
Και μόνο η ιδέα πως μερικά χιλιόμετρα από τις αμμουδιές υπάρχουν οι αντλίες που θα δουλεύουν όλο το 24ωρο και συνωστισμός πετρελαιοφόρων θα ανακόψει τη διάθεση για επίσκεψη οπότε θα μειώσει και την τουριστική κίνηση. Πόσο μάλλον αν υπάρξει κάποιο μεγάλο ατύχημα ή κάποιες σποραδικές διαρροές που δεν μπορεί να αποκλείσει κάποιος.
Στο σενάριο αυτό θα έχουμε μια εξέλιξη όπου η εκμετάλλευση ενός νέου πόρου αυξάνει στο όφελος της κοινωνίας, αφού θα χρειαστεί να πληρώνουν λιγότερους φόρους ή θα απολαμβάνει περισσότερες υπηρεσίες χωρίς να καταβάλει μεγαλύτερο κόστος, αλλά μειώνει τα έσοδα των παρακείμενων περιοχών. Πόσο μάλλον αν οι παρακείμενες περιοχές ούτως ή άλλως φοροδιαφεύγουν, οπότε δεν υπάρχει κανένα όφελος από τη μείωση των φόρων…
Το παράδειγμα της Νότιας Κρήτης είναι τυχαίο. Στην Ελλάδα όμως δεν υπάρχει περιοχή που ο τοπικός πληθυσμός να επιζητεί ή έστω να δείχνει ανεκτικότητα σε οποιαδήποτε επένδυση «καθαρή» ή βρώμικη» η οποία αποφέρει άμεσα οφέλη στο καθένα χωριστά, ει δυνατόν σε μετρητά και «μαύρα»…
Κάθε επένδυση που δεν προέρχεται τουλάχιστον από τον τοπικό πληθυσμό αντιμετωπίζεται με εχθρότητα, πόσο μάλλον αν προέρχεται από το εξωτερικό. Σ’ αυτό βοηθάει η κυρίαρχη αριστερή ιδεολογία που αντιμετωπίζει την επιχειρηματικότητα με ταξικούς «φακούς μυωπίας» και αντιαποικιακό μένος άλλων τόπων και χρόνων…
Δεν ξέρω αν είναι το επαρχιακό σύμπλεγμα φθόνου του τύπου: «…αφού δεν μπορώ εγώ, δεν θα προκόψει κανένας» ή οι βαλκανοορθόδοξες ρίζες του ραγιαδισμού της οθωμανικής αυτοκρατορίας που έχει διαποτιστεί στη νοοτροπία πως το κράτος δεν αντιπροσωπεύει εμάς, αλλά τον κατακτητή, άρα είναι εχθρός…
Το αποτέλεσμα είναι πως η κοινωνία μας είναι παντελώς εχθρική στις επενδύσεις, τους επιχειρηματίες και γενικώς ό,τι αφορά το συμφέρον του συνόλου με τους όρους που αυτό νοείται σε όλο τον προηγμένο κόσμο της Δύσης.
Παραδείγματος χάριν, πολλοί δήμοι στην Αττική έχουν αλλάξει έτσι τις κατευθύνσεις των δρόμων που δεν επιτρέπουν την διατοπική προσέγγιση και διέλευση.
Κανένας Δήμος δεν θέλει την δημιουργία ΧΥΤΑ στα όριά του χωρίς όμως να έχει κανένα πρόβλημα να υδροδοτείται και να ηλεκτροφωτίζεται από μονάδες που «οχλούν» αισθητικά ή περιβαλλοντικά άλλες περιοχές.
Πριν λίγους μήνες, πάνω από 100 δημοτικοί άρχοντες είχαν κινητοποιηθεί εναντίον της χωροθέτησης δημιουργίας ζωνών ιχθυοκαλλιέργειας στην ευρύτερη περιοχή τους, όπως αποφάνθηκαν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες προς χάριν του εθνικού συμφέροντος σε συνεργασία με την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Στην Χαλκιδική συνεχίζεται επί χρόνια ο κλεφτοπόλεμος μεταξύ μερίδας τοπικών φορέων εναντίον του εγχειρήματος εξόρυξης χρυσού.
Καλά θα αναρωτηθεί κάποιος, οι περιοχές αυτές δεν έχουν ανάγκη από θέσεις εργασίας, δημοτικά τέλη, ασφαλιστικές εισφορές;
Φαίνεται πως το μεταπολιτευτικό ελληνικό όνειρο τους διορισμού στο δημόσιο, ει δυνατόν σε κάποια αργομισθία με δυνατότητα να υπάρχουν και «τυχερά» από λαδώματα και μικροεκβιασμούς, δεν άφησε περιθώρια για την δημιουργία ανάγκης για πραγματικές θέσεις εργασίας με συνθήκες πραγματικότητας όπως τις ορίζει η λειτουργία της αγοράς.
Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τα φθηνά δάνεια της περιόδου του Ευρώ, συν την «τρέλα» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος της υπερβάλλουσας ρευστότητας, διόγκωσε μέχρι υπερβολής αυτή τη νοοτροπία αποστροφής προς κάθε παραγωγική δραστηριότητα και επένδυση.
Τα παραπάνω δεν αρκούν από μόνα τους για να περιγράψουν την κατάσταση. Υπάρχει και παράμετρος της δυσπιστίας προς το αν το κράτος εκφράζει το γενικό συμφέρον ή λόγω της ροπής προς την διαφθορά επιμέρους συμφέροντα ιδιωτών, σε συνέργεια με στελέχη της δημόσιας διοίκησης και αργυρώνητους πολιτικούς, και καταστρατηγεί το δημόσιο συμφέρον προς όφελος συντεχνιών που έτυχε να έχουν πρόσβαση στη εξουσία...
Το πρόβλημα της «εξέγερσης» πάντων κατά πάντων και όλων εναντίον του κράτους, ξεκινά και από τη δυσπιστία πως το ελληνικός κράτος εκφράζει το γενικό συμφέρον, ή το συμφέρον της εκάστοτε κυρίαρχης μερίδας των πελατών και των φίλιων επιχειρηματικών δυνάμεων που διαπλέκονται και δεν ανταγωνίζονται με όρους αγοράς.
Η πελατειακή διάρθρωση του κράτους είναι φυσικό να έχει σαν συνέπεια την περιορισμένη αποτελεσματικότητα. Θυμάστε επί Καραμανλή την αποδιάρθρωση της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας από τα έμπειρα στελέχη προκειμένου να λάβουν τις θέσεις «ημέτεροι» λόγω κάποιου επιδόματος που πρόσφερε η υπηρεσία; Έτσι και χειρότερα δουλεύει όλο το δημόσιο.
Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν φυσικό η χώρα να γίνει «ξέφραγο αμπέλι» για λαθρομετανάστες και εγκληματικές πράξεις. Καθώς οι κοινωνίες, όπως η φύση, απεχθάνονται τα κενά, οι ορδές των ακροδεξιών ανέλαβαν αυτόκλητα να επιβάλουν την τάξη προς ικανοποίηση απηυδισμένων κοινωνικών κατηγοριών.
Η αδυναμία του κράτους τόσα χρόνια να περιορίσει την ταλαιπωρία και τις ζημιές από τις απεργίες και καταλήψεις του κέντρου της Αθήνας, των εθνικών οδών και βασικών κέντρων της ομαλής λειτουργίας της καθημερινότητας έχει συμβάλει στη εκτροφή του «φιδιού» που μόλις εξήλθε του «αυγού»...
Οι αγανακτισμένοι αποτέλεσαν την διάρρηξη του περιβλήματος του αυγού του φιδιού, την οποία η «μυωπική» αριστερή ανάγνωση των εξελίξεων ερμήνευε σαν δημιουργία προεπαναστατικών συνθηκών.
Το επόμενο στάδιο είναι απορρόφηση της πρώτης ύλης της πεζοδρομιακής αριστεράς από την άκρα δεξιά, όπως έγινε στη Βαϊμάρη;...
Αρχετυπικά, στο πυρήνα της ιδεολογίας, ο σταλινισμός (η μόνη ρεαλιστική αποκρυστάλλωση του μαρξισμού) και ο ναζισμός αποτελούν πανομοιότυπα μορφώματα. Είναι εχθροί της διακυβέρνησης με δημοκρατικές διαδικασίες και της δημιουργίας και διανομής του πλούτου μέσω των συνθηκών της αγοράς. Πιστεύουν με πανομοιότυπο τρόπο στον απόλυτο κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και την προσήλωση σε αφηρημένα ιδεολογικά σχήματα με παροιμιώδη θρησκευτική προσήλωση.
Αν η χώρα στους επόμενους μήνες δεν καταφέρει να κυβερνηθεί πραγματικά με δημοκρατικές διαδικασίες όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Με πρώτο την κατάρρευση και εν συνεχεία την μαζοχιστική υποταγή των χιλιάδων συντεχνιακών και τοπικών συμφερόντων που εμποδίζουν σήμερα τη δημοκρατική επιβολή του νόμου στην επιβολή κάποιου αυτόκλητου δικαίου.
Οι κάτοικοι της περιοχής πιθανολογούν πως η ανακάλυψη και εκμετάλλευση κοιτασμάτων εγκυμονεί κινδύνους υποβάθμισης του περιβάλλοντος, η εκμετάλλευση του οποίου λόγω της τουριστικής κίνησης στην περιοχή θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στα έσοδα.
Αν π.χ. ανακαλυφθεί ένα τεράστιο κοίτασμα το οποίο ενδέχεται να αφήνει μερικά δισ. το χρόνο έσοδα στο κρατικό προϋπολογισμό, αυτό θα αποτελεί μια ελάφρυνση για του φορολογούμενους και στήριξη για τους συνταξιούχους, αλλά για τα εισοδήματα της ευρύτερης περιοχής οι επιπτώσεις είναι πιθανόν να είναι αρνητικές.
Και μόνο η ιδέα πως μερικά χιλιόμετρα από τις αμμουδιές υπάρχουν οι αντλίες που θα δουλεύουν όλο το 24ωρο και συνωστισμός πετρελαιοφόρων θα ανακόψει τη διάθεση για επίσκεψη οπότε θα μειώσει και την τουριστική κίνηση. Πόσο μάλλον αν υπάρξει κάποιο μεγάλο ατύχημα ή κάποιες σποραδικές διαρροές που δεν μπορεί να αποκλείσει κάποιος.
Στο σενάριο αυτό θα έχουμε μια εξέλιξη όπου η εκμετάλλευση ενός νέου πόρου αυξάνει στο όφελος της κοινωνίας, αφού θα χρειαστεί να πληρώνουν λιγότερους φόρους ή θα απολαμβάνει περισσότερες υπηρεσίες χωρίς να καταβάλει μεγαλύτερο κόστος, αλλά μειώνει τα έσοδα των παρακείμενων περιοχών. Πόσο μάλλον αν οι παρακείμενες περιοχές ούτως ή άλλως φοροδιαφεύγουν, οπότε δεν υπάρχει κανένα όφελος από τη μείωση των φόρων…
Το παράδειγμα της Νότιας Κρήτης είναι τυχαίο. Στην Ελλάδα όμως δεν υπάρχει περιοχή που ο τοπικός πληθυσμός να επιζητεί ή έστω να δείχνει ανεκτικότητα σε οποιαδήποτε επένδυση «καθαρή» ή βρώμικη» η οποία αποφέρει άμεσα οφέλη στο καθένα χωριστά, ει δυνατόν σε μετρητά και «μαύρα»…
Κάθε επένδυση που δεν προέρχεται τουλάχιστον από τον τοπικό πληθυσμό αντιμετωπίζεται με εχθρότητα, πόσο μάλλον αν προέρχεται από το εξωτερικό. Σ’ αυτό βοηθάει η κυρίαρχη αριστερή ιδεολογία που αντιμετωπίζει την επιχειρηματικότητα με ταξικούς «φακούς μυωπίας» και αντιαποικιακό μένος άλλων τόπων και χρόνων…
Δεν ξέρω αν είναι το επαρχιακό σύμπλεγμα φθόνου του τύπου: «…αφού δεν μπορώ εγώ, δεν θα προκόψει κανένας» ή οι βαλκανοορθόδοξες ρίζες του ραγιαδισμού της οθωμανικής αυτοκρατορίας που έχει διαποτιστεί στη νοοτροπία πως το κράτος δεν αντιπροσωπεύει εμάς, αλλά τον κατακτητή, άρα είναι εχθρός…
Το αποτέλεσμα είναι πως η κοινωνία μας είναι παντελώς εχθρική στις επενδύσεις, τους επιχειρηματίες και γενικώς ό,τι αφορά το συμφέρον του συνόλου με τους όρους που αυτό νοείται σε όλο τον προηγμένο κόσμο της Δύσης.
Παραδείγματος χάριν, πολλοί δήμοι στην Αττική έχουν αλλάξει έτσι τις κατευθύνσεις των δρόμων που δεν επιτρέπουν την διατοπική προσέγγιση και διέλευση.
Κανένας Δήμος δεν θέλει την δημιουργία ΧΥΤΑ στα όριά του χωρίς όμως να έχει κανένα πρόβλημα να υδροδοτείται και να ηλεκτροφωτίζεται από μονάδες που «οχλούν» αισθητικά ή περιβαλλοντικά άλλες περιοχές.
Πριν λίγους μήνες, πάνω από 100 δημοτικοί άρχοντες είχαν κινητοποιηθεί εναντίον της χωροθέτησης δημιουργίας ζωνών ιχθυοκαλλιέργειας στην ευρύτερη περιοχή τους, όπως αποφάνθηκαν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες προς χάριν του εθνικού συμφέροντος σε συνεργασία με την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Στην Χαλκιδική συνεχίζεται επί χρόνια ο κλεφτοπόλεμος μεταξύ μερίδας τοπικών φορέων εναντίον του εγχειρήματος εξόρυξης χρυσού.
Καλά θα αναρωτηθεί κάποιος, οι περιοχές αυτές δεν έχουν ανάγκη από θέσεις εργασίας, δημοτικά τέλη, ασφαλιστικές εισφορές;
Φαίνεται πως το μεταπολιτευτικό ελληνικό όνειρο τους διορισμού στο δημόσιο, ει δυνατόν σε κάποια αργομισθία με δυνατότητα να υπάρχουν και «τυχερά» από λαδώματα και μικροεκβιασμούς, δεν άφησε περιθώρια για την δημιουργία ανάγκης για πραγματικές θέσεις εργασίας με συνθήκες πραγματικότητας όπως τις ορίζει η λειτουργία της αγοράς.
Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τα φθηνά δάνεια της περιόδου του Ευρώ, συν την «τρέλα» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος της υπερβάλλουσας ρευστότητας, διόγκωσε μέχρι υπερβολής αυτή τη νοοτροπία αποστροφής προς κάθε παραγωγική δραστηριότητα και επένδυση.
Τα παραπάνω δεν αρκούν από μόνα τους για να περιγράψουν την κατάσταση. Υπάρχει και παράμετρος της δυσπιστίας προς το αν το κράτος εκφράζει το γενικό συμφέρον ή λόγω της ροπής προς την διαφθορά επιμέρους συμφέροντα ιδιωτών, σε συνέργεια με στελέχη της δημόσιας διοίκησης και αργυρώνητους πολιτικούς, και καταστρατηγεί το δημόσιο συμφέρον προς όφελος συντεχνιών που έτυχε να έχουν πρόσβαση στη εξουσία...
Το πρόβλημα της «εξέγερσης» πάντων κατά πάντων και όλων εναντίον του κράτους, ξεκινά και από τη δυσπιστία πως το ελληνικός κράτος εκφράζει το γενικό συμφέρον, ή το συμφέρον της εκάστοτε κυρίαρχης μερίδας των πελατών και των φίλιων επιχειρηματικών δυνάμεων που διαπλέκονται και δεν ανταγωνίζονται με όρους αγοράς.
Η πελατειακή διάρθρωση του κράτους είναι φυσικό να έχει σαν συνέπεια την περιορισμένη αποτελεσματικότητα. Θυμάστε επί Καραμανλή την αποδιάρθρωση της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας από τα έμπειρα στελέχη προκειμένου να λάβουν τις θέσεις «ημέτεροι» λόγω κάποιου επιδόματος που πρόσφερε η υπηρεσία; Έτσι και χειρότερα δουλεύει όλο το δημόσιο.
Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν φυσικό η χώρα να γίνει «ξέφραγο αμπέλι» για λαθρομετανάστες και εγκληματικές πράξεις. Καθώς οι κοινωνίες, όπως η φύση, απεχθάνονται τα κενά, οι ορδές των ακροδεξιών ανέλαβαν αυτόκλητα να επιβάλουν την τάξη προς ικανοποίηση απηυδισμένων κοινωνικών κατηγοριών.
Η αδυναμία του κράτους τόσα χρόνια να περιορίσει την ταλαιπωρία και τις ζημιές από τις απεργίες και καταλήψεις του κέντρου της Αθήνας, των εθνικών οδών και βασικών κέντρων της ομαλής λειτουργίας της καθημερινότητας έχει συμβάλει στη εκτροφή του «φιδιού» που μόλις εξήλθε του «αυγού»...
Οι αγανακτισμένοι αποτέλεσαν την διάρρηξη του περιβλήματος του αυγού του φιδιού, την οποία η «μυωπική» αριστερή ανάγνωση των εξελίξεων ερμήνευε σαν δημιουργία προεπαναστατικών συνθηκών.
Το επόμενο στάδιο είναι απορρόφηση της πρώτης ύλης της πεζοδρομιακής αριστεράς από την άκρα δεξιά, όπως έγινε στη Βαϊμάρη;...
Αρχετυπικά, στο πυρήνα της ιδεολογίας, ο σταλινισμός (η μόνη ρεαλιστική αποκρυστάλλωση του μαρξισμού) και ο ναζισμός αποτελούν πανομοιότυπα μορφώματα. Είναι εχθροί της διακυβέρνησης με δημοκρατικές διαδικασίες και της δημιουργίας και διανομής του πλούτου μέσω των συνθηκών της αγοράς. Πιστεύουν με πανομοιότυπο τρόπο στον απόλυτο κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και την προσήλωση σε αφηρημένα ιδεολογικά σχήματα με παροιμιώδη θρησκευτική προσήλωση.
Αν η χώρα στους επόμενους μήνες δεν καταφέρει να κυβερνηθεί πραγματικά με δημοκρατικές διαδικασίες όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Με πρώτο την κατάρρευση και εν συνεχεία την μαζοχιστική υποταγή των χιλιάδων συντεχνιακών και τοπικών συμφερόντων που εμποδίζουν σήμερα τη δημοκρατική επιβολή του νόμου στην επιβολή κάποιου αυτόκλητου δικαίου.
Του Κώστα Στούπα από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου