Όταν ο πρωθυπουργός εγκατέλειψε τον Ασεμπίγιο και άρχισε να συνομιλεί με την πραγματικότητα, είπε κάτι που στη Βουλή ακούστηκε σαν λυγμός μέσα στο σκοτάδι. Παραδέχθηκε ότι η κρίση χρέους οδηγεί τη χώρα σε απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων, υπονομεύοντας την εθνική ανεξαρτησία. Εδώ δεν είπε ψέματα. Από εκείνο το μεσημέρι στο Καστελόριζο η ύπαρξη της χώρας συναρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα κεφάλαια των πιστωτών της. Μεταξύ μας, δεν μπορείς να ομιλείς περί εθνικής ανεξαρτησίας, όταν οι σημαντικότερες εσωτερικές ειδήσεις έρχονται από το εξωτερικό.
Ομοίως, οι κυριότερες ανακοινώσεις για την πορεία και το μέλλον της χώρας γίνονται από ξένους πολιτικούς ηγέτες και θεσμικούς φορείς της αλλοδαπής. Για παράδειγμα, με όρους παραδοσιακού, με τσαρούχια, ελληνικού πατριωτισμού, είναι αδιανόητο ο Γερμανός αντικαγκελάριος να κάνει ανακοινώσεις για το μέλλον της χώρας από την Αθήνα. Από την άλλη, μία ρεαλιστική προσέγγιση μπορεί να φουσκώσει με υπερηφάνεια το πλατύ στέρνο του πατριώτη, καθώς ο Γερμανός δεν εγκαταστάθηκε και επισήμως στο Μαξίμου.
Γενικώς αυτόν τον καιρό μαθαίνουμε πολλά και αναθεωρούμε ακόμα περισσότερα περί εθνικής ανεξαρτησίας. Καταλάβαμε ότι πατριώτης δεν είναι αυτός που κρεμάει τη σημαία στο μπαλκόνι, αλλά εκείνος που παίρνει ειλικρινές εκκαθαριστικό στο γραμματοκιβώτιο. Και μας δίδαξαν πως η εθνική ανεξαρτησία δεν απειλείται με υπερπτήσεις μαχητικών, αλλά καταργείται στην πράξη με την ακύρωση κάθε αυτόνομης πολιτικής πρωτοβουλίας. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραιτήτως κακό ή, τέλος πάντων, δεν μαζεύει οπωσδήποτε σύννεφα πάνω από το κεφάλι. Με εξαίρεση την περίοδο της γερμανικής κατοχής, αυτή η χώρα υπέστη τα μεγαλύτερα δεινά από Έλληνες και μάλιστα με την επίκληση του αγνού και θερμού πατριωτισμού τους. Έλληνες φοροφυγάδες και Έλληνες επίορκοι πολιτικοί κρατούσαν το τιμόνι και έριξαν το σκάφος στα βράχια. Συνεπώς όταν τίθεται σχεδόν ωμά η απαίτηση για παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής, δεν υφίσταται λόγος ανησυχίας-κάθε άλλο. Είναι σαφώς προτιμότερο ο έλεγχος των δαπανών να γίνεται από έναν ψυχρό Γερμανό, παρά από έναν εκφραστικό Έλληνα υπουργό που δεν έχει και πρόβλημα να βάλει τα κλάματα μπροστά στην κάμερα. Άλλωστε αυτό το κράτος από Γερμανούς στήθηκε που, απλώς, δεν κατάφεραν να τελειώσουν τη δουλειά.
Βέβαια ακούγοντας τον αντικαγκελάριο Ρέσλερ να κάνει υποδείξεις προς την ελληνική κυβέρνηση, η σημειολογία είναι σκληρή και ο συμβολισμός ταπεινωτικός. Πικρή είναι και η αίσθηση που αφήνει η επίσκεψη της γερμανικής επιχειρηματικής αποστολής, θυμίζοντας τουρίστες που βγήκαν για φθηνά ψώνια. Πριν από πενήντα χρόνια πήγαμε εμείς μετανάστες στη χώρα τους, τώρα έρχονται οι ίδιοι ως εργοδότες στη δική μας. Κατά μία εκδοχή, θα αγοράσουν την Ελλάδα, αξιοποιώντας, ως κομμάτι του πλούτου τους, την προστιθέμενη αξία των Έλλήνων μεταναστών. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν έπλεξαν ξένα χέρια. Οι δικές μας μοίρες ύφαναν τον ιστό που μας τύλιξε. Εν τέλει αρκετά οι τύχες μας δοκιμάστηκαν από τον πατριωτισμό τον Ελλήνων. Ήρθε η στιγμή να στηριχτούμε σε κάτι πιο αξιόπιστο, στον ρεαλισμό των ξένων.
Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου