Τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου δεν πρέπει να αιφνιδίασαν κανένα και ας κάνουν πολλοί τον αιφνιδιασμένο. Εδώ και δυο χρόνια ζούμε καταστάσεις Βαϊμάρης. Μια καχεκτική δημοκρατία σε καιρούς κρίσης αξιών και βαθύτατα απελπιστικής οικονομικής κρίσης, ευρισκόμενη σε παντελή αδυναμία να υπερασπιστεί τη νομιμότητα, αφήνει συνεχώς την κατάσταση να της ξεφεύγει από τα χέρια. Την ίδια στιγμή παρατηρείται το φαινόμενο πολιτικές ομάδες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους να συγκλίνουν στην αμφισβήτηση του δημοκρατικού πλαισίου επίλυσης των κοινωνικών διαφορών, σύμφωνα με το οποίο δημοκρατία υπάρχει μόνο εκεί όπου για να αλλάξεις μια κυβέρνηση δεν χρειάζεται να αιματοκυλίσεις μια χώρα, δεν χρειάζεται να αποκεφαλίσεις τους προηγούμενους ηγέτες της ούτε καν να τους προπηλακίσεις, αρκεί μόνο την επόμενη φορά να μην τους ψηφίσεις (Καρλ Πόπερ).
Εχουμε αμφισβήτηση όχι της δημοκρατίας όπως υπάρχει και λειτουργεί, όχι εναντίον συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων και πρακτικών, αλλά εναντίον της ίδιας της πολιτικής και της δημοκρατίας ως τρόπου και μέσου για την ομαλή διευθέτηση και επίλυση των κοινωνικών διαφορών. Αυτές οι ομάδες συγκλίνουν σε λογικές απόρριψης της μετριοπάθειας και του ορθού λόγου και στην προώθηση λογικών μίσους και διχασμού. Η πολύπλοκη κοινωνία χωρίζεται στα δύο, στους προδότες και στους πατριώτες ή στους αυτόκλητους προασπιστές των φτωχών και αδυνάμων.
Ολα τα παραπάνω φυσικά και περιγράφουν τόσο τις καταστάσεις που έζησε η Γερμανία την περίοδο 1918-1933 όσο και τη σημερινή καχεκτική Ελληνική Δημοκρατία. Δυστυχώς εδώ δεν έχουμε να κάνουμε καν με αναλογίες αλλά με επαναλήψεις γεγονότων και περιστάσεων, εξίσου αν όχι ακόμα πιο τραγικών. Ελπίζω πως δεν θα έχουμε και επαναλήψεις στα αποτελέσματα.
Οι επιθέσεις, άλλες οργανωμένες και άλλες εμφανώς αυθόρμητες κατά των εκπροσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είναι επιθέσεις που εκμεταλλευόμενες την οργή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, επιδιώκουν την κατάλυση της δημοκρατίας και του πολιτικού συστήματος.
Η προαναφερθείσα φαιοκόκκινη σύγκλιση έγινε πλέον ιδιαίτερα εμφανής με την εκμετάλλευση των παρελάσεων. Δεν είναι τυχαίο που πλέον αυτές τις παρελάσεις επιχειρούν να εκμεταλλευτούν όχι μόνο οι ακροδεξιές ομάδες, αλλά και πολιτικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης δήλωνε στην ΕΤ3 πως το κόμμα του βρίσκεται εκτός πολιτικού συστήματος, ταυτιζόμενος με την πάγια θέση του ΚΚΕ πως αναγνωρίζουμε το Σύνταγμα και το πολιτικό σύστημα όταν και αν μας συμφέρει. Την ίδια στιγμή, ο εκπρόσωπος Τύπου του Συνασπισμού στο Mega δήλωνε πως πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πλειοψηφία και το κυβερνών κόμμα μια οικτρή μειοψηφία. Το δεδομένο πως στη δημοκρατία το ποιος είναι μειοψηφία και ποιος πλειοψηφία το αποφασίζουν οι πολίτες, φαίνεται πως για τον εκπρόσωπο Τύπου του Συνασπισμού και για όσα αυτός ο χώρος εκφράζει είναι ασήμαντα αστικά κατάλοιπα και ψευδοευγένειες μεταξύ ξεπεσμένων αριστοκρατών, που έλεγε και ο Λένιν. Αλλά τι λέω εγώ, εδώ τώρα στην Ελλάδα, μια Αριστερά που κάποτε ήθελε να λέγεται ανανεωτική, σήμερα ανακαλύπτει το λάθος των συμφωνιών της Βάρκιζας και θεωρεί καταστροφή το ότι η χώρα δεν έπεσε σε ολοκληρωτικές περιπέτειες. Σήμερα αυτή η Αριστερά με την ευκολία του αμαθούς και του ρηχού κριτή της ιστορίας κατηγορεί τους αντιπάλους της για «εσχάτη προδοσία», όταν με αυτήν την κατηγορία εκτελούνταν τα μετεμφυλιακά χρόνια οι αριστεροί της εποχής. Επομένως δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτή η Αριστερά, αντί να θέτει το ζήτημα κατάργησης των παρελάσεων, ως μορφές εκδήλωσης ενός στρατοκρατικού και εθνικιστικού πνεύματος, κοιτάει πώς να τις εκμεταλλευτεί περισσότερο. Σ' αυτό το πλαίσιο η «νεοταξική Ακροδεξιά» δεν μπορεί παρά να αισθάνεται δικαιωμένη. Ευτυχώς που την τιμή της Ανανεωτικής Αριστεράς σώζει η ΔΗΜΑΡ.
Βεβαίως δεν πρέπει να αποδίδονται όλες οι αντιδράσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την Ακροδεξιά. Γι' αυτήν την εξέλιξη φταίνε και εκείνοι οι πολιτικοί που αφενός καθυστέρησαν τις μεταρρυθμίσεις και σήμερα, που το βάρος τους είναι δυσβάστακτο, αναπαράγουν τις κοινοτοπίες περί μέτρων που είναι ιδεολογίας τους, αντί να υπερασπισθούν με σθένος τις πολιτικές, οι οποίες σε μια χώρα που δαπανά περισσότερα απ' όσα παράγει, επιδιώκουν να κρατήσουν τη χώρα ζωντανή, μέχρι να αλλάξει το παραγωγικό της μοντέλο.
Του Γιώργου Σιακαντάρη, από τα ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου