"Γυναικών - Μικρές και πολύ μικρές ιστορίες"

Ο Μιχάλης Γκανάς είναι γνωστός ως ποιητής. Και όσοι δεν έχουμε διαβάσει ποιήματά του είναι βέβαιο ότι έχουμε τραγουδήσει στίχους του. Ο Τσαμαντιώτης (Τσαμαντά Φιλιατών) ποιητής και στιχουργός είχε να γράψει πεζό από την περίφημη αυτοβιογραφική «Μητριά πατρίδα», του 1981. Τώρα, επανέρχεται με μια συλλογή που με τον τρόπο της είναι ποιητική. Μικρά κείμενα με θέμα κάτι δύσκολο, τρεμάμενο, αιωνίως μεταβαλλόμενο: τη γυναίκα. Πρόκειται για τη νέα του έκδοση (2010), με τίτλο «Γυναικών» και υπότιτλο «Μικρές και πολύ μικρές ιστορίες», από τις εκδόσεις Μελάνι. Ο Μιχάλης Γκανάς σ' αυτές τις μικρές ιστορίες αιχμαλωτίζει ανεπαίσθητα πρόσωπα και νεύματα γυναικών, αφού αναμετράται με το μέσα του και διυλίζει αισθήματα και αισθήσεις μέσα από την παράδοση, μετρώντας τις λέξεις του, ερμηνεύει τα σημαίνοντα.

Στις μικρές και πολύ μικρές ιστορίες γυναικών ξεπετάγονται γυναίκες νέες, μεσόκοπες, Ελληνίδες, ξένες, μάνες, αδελφές, γνώριμες και άγνωστες, γυναίκες σε καφέ, στον δρόμο, στο τηλέφωνο, μπροστά σ' έναν υπολογιστή, στη θάλασσα της μνήμης συστρέφονται και συνωθούνται στη ζωή του αφηγητή, του εμφυσούν την ανάσα τους, του δίνουν ζωή και του την παίρνουν, χρωματίζουν τη σκέψη, το νου και την ψυχή του.

Ο Μιχάλης Γκανάς διαβάζει τη μικρή ιστορία με τίτλο "Flocafe Αμαρουσίου"

Διαβάζει ένα βιβλίο προσηλωμένη ψυχή τε και σώματι. Και τι σώματι!
Flocafe Αμαρουσίου εννέα και μισή το πρωί.
Κάθε τόσο κάνει μια χειρονομία ,με τακτικότητα εκκρεμούς. Να'ναι κάποιο μυγάκι που την ενοχλεί, ένας ανεπαίσθητος χαιρετισμός προς τον απέναντι νεαρό ή ένα άπαγε προς εμένα αφού, δεν μπορεί, θα'χει πιάσει το βλέμμα μου πάνω της ερωτηματικό, θαυμαστικό, αποσιωπητικό.
Πάνω στην ώρα χτυπάει το κινητό της. Το σηκώνει και μιλάει ρώσικα, χειρονομώντας, σαν να τα γράφει στον αέρα. Ακούω, βλέπω, σωπαίνω κι ας μην καταλαβαίνω, μαγεμένος από την ενσαρκωμένη προσωδία της ομορφιάς της. Εύχομαι ποτέ να μην τελειώσει, μα κάποτε τελειώνει.
Ξαφνικά σηκώνει το ανοιχτό βιβλίο με το ένα χέρι στο ύψος του στήθους της και το κλείνει απότομα σαν μυγοπαγίδα. Το ανοίγει μετά προσεκτικά, φυσάει τη σελίδα και με κοιτάζει κατάματα. Χαμογελάω χαζά.
- Πούσκιν; τη ρωτάω.
- Πούσκιν, μου απαντάει.
- Ρωσίδα;, της κάνω.
- Ουκρανή, διορθώνει.
Πουτάνα, σκέφτομαι.
- Όχι. Ποιήτρια, μου λέει.
Και ξανακάνει την ίδια χειρονομία-μυγάκι, που τώρα μεταφράζω άπαγε αμέσως, σίγουρος πλέον ότι τόση ώρα διάβαζε τις σκέψεις μου.
Ελπήνωρ