Το ενιαίο μισθολόγιο είναι η τελευταία ελπίδα για την ανατροπή του γενικευμένου αισθήματος της αδικίας που κυριαρχεί στη δημοσιοϋπαλληλία.

Τα μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση κυρίως απέναντι στους μισθωτούς και συνταξιούχους δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι είναι πολύ σκληρά και ανατρέπουν τους οικογενειακούς προγραμματισμούς και τις ειλημμένες υποχρεώσεις όλων μας. Ποτέ και καμιά άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πήρε τόσο σκληρά μέτρα και δεν προκάλεσε τόσο σημαντική απώλεια στο εισόδημα των εργαζομένων της. Όμως, ο ελληνικός λαός από την πλευρά του επέδειξε μια σπάνια ωριμότητα, την οποία κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί μέχρι πριν λίγο καιρό, αφού φαίνεται κατά μεγάλο ποσοστό να έχει πειστεί για την αναγκαιότητά τους, προκειμένου να σωθεί η χώρα. Έτσι, θα λέγαμε ότι η κυβέρνηση έχει ήδη αποκτήσει ένα πολύ μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα εξασφαλίζοντας τη σιωπηρή ανοχή της κοινωνίας και δε μένει παρά να εργαστεί επίμονα προς τον εθνικό στόχο, να ξεπεράσουμε δηλαδή, την ύφεση και να οδηγηθούμε σε μια περίοδο ανάπτυξης, κατά την οποία θα δημιουργηθούν πρωτογενή οικονομικά πλεονάσματα που θα ελαττώσουν στη συνέχεια το σωρευμένο εθνικό χρέος.

Πέρα, όμως, από τον βασικό στόχο, η κυβέρνηση κρίνεται καθημερινά και από τις πολιτικές και τις πρακτικές τις οποίες εφαρμόζει και κυρίως εκείνες που έχουν να κάνουν με το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών. Γι αυτό πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση, αν θέλει να συνεχίσει να έχει αυτή την ανοχή του ελληνικού λαού, οφείλει με τις πράξεις της να καταδεικνύει ότι το σκληρό σχέδιο λιτότητας δεν είναι μονομερές, αλλά κατανέμεται αναλογικά σε όλες τις επαγγελματικές ομάδες της κοινωνίας μας και δε δημιουργεί θύλακες ευνοημένων και ημετέρων. Διαφορετικά κινδυνεύει αυτή η σιωπηρή συγκατάθεση να μετατραπεί σε μια ηχηρή, γενικευμένη και ανεξέλεγκτη κοινωνική αντίδραση με απρόβλεπτες διαστάσεις για τη χώρα και το λαό. Δε χρειάζεται παρά μια σπίθα αδικίας να διαχυθεί στις σκληρά δοκιμαζόμενες λαϊκές τάξεις και να πάρει η συσσωρευμένη βουβή λαϊκή οργή μορφή λαϊκής επανάστασης.

Για παράδειγμα, οι αμοιβές όσων βρίσκονται εντός του κοινοβουλίου αποτελούν μια εξοργιστική πρόκληση για τους πληβείους που ζουν εκτός των τειχών της και επιθυμούν την καύση της. Η πρόκληση αυτή εντείνεται και από τις δηλώσεις του ίδιου του προέδρου της Βουλής και πολλών άλλων πολιτικών παραγόντων. Οι πολιτικοί μας, από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, εμμένουν με δηλώσεις τους στην υπεράσπιση των παράλογων επιδομάτων που δίνονται στους υπαλλήλους της Βουλής. Έτσι, ενώ ο λαός στενάζει με τις περικοπές, σε επιδόματα (20%) και του 13ου και 14ου μισθού ( >50%), οι εκπρόσωποι του έθνους εφευρίσκουν τερτίπια και ενσωματώνουν τον 15ο και 16ο μισθό στη μηνιαία μισθοδοσία για τους συγγενείς και φίλους τους, υπαλλήλους της Βουλής. Ενώ, ένας δημόσιος υπάλληλος σήμερα με 35 έτη υπηρεσίας λαμβάνει συντάξιμες αποδοχές που αντιστοιχούν στο 77% του βασικού του μισθού, ο υπάλληλος της Βουλής παίρνει πλήρη σύνταξη στα 28,5 έτη και στο 100% του μισθού του. Λίγο πριν βγουν στη σύνταξη οι υπάλληλοι της Βουλής λαμβάνουν μία επιπλέον προσαύξηση του ήδη προσαυξημένου μισθού τους κατά 15%, ενώ από το Ταμείο Αρωγής Υπαλλήλων Βουλής παίρνουν ένα εφάπαξ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης. Συνεπώς με 28,5 χρόνια υπηρεσίας, οι αποχωρούντες υπάλληλοι της Βουλής λαμβάνουν εφάπαξ ίσο με 58 μισθούς. Αν υπολογίσει κανείς τις συντάξιμες αποδοχές από 1.898 έως 2.540 ευρώ, τότε το εφάπαξ κυμαίνεται από 110.084 έως 147.320 ευρώ ανάλογα με την κατηγορία του υπαλλήλου. Στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα κάποιος με τα ίδια χρόνια προϋπηρεσίας παίρνει εφάπαξ 43.000 ευρώ και μηνιαία σύνταξη 1020 ευρώ.

Ο πρόεδρος δε της Βουλής, υπερασπιζόμενος τους πραιτοριανούς του, δήλωσε ότι το κόστος λειτουργίας της Βουλής δεν ξεπερνά το 3,5 τοις χιλίοις του εθνικού προϊόντος, θεωρώντας το βέβαια αμελητέο. Τον καλούμε όμως να αναλογιστεί, αν 2500 άτομα (βουλευτές και υπάλληλοι της Βουλής) νέμονται το 3,5 τοις χιλίοις του εθνικού προϊόντος, τι μέρος αντιστοιχεί σε ανάλογα ισόποσα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού; Απλώς τον ενημερώνουμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση, για να έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε όλοι το ισοδύναμο με αυτούς κομμάτι θα έπρεπε το εθνικό προϊόν να είναι 140 φορές μεγαλύτερο. Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος τα ευφυολογήματα και ας εργαστούν σε μια κατεύθυνση δικαιότερης κατανομής των βαρών, προτού απωλέσουν και τα τελευταία λαϊκά ερείσματα που διαθέτουν. Βέβαια, η μισθολογική και συνταξιοδοτική μεταχείριση των υπαλλήλων της Βουλής είναι καθρέφτης του πολύ πιο σκανδαλώδους καθεστώτος που ισχύει και για τους ίδιους τους βουλευτές. Επίσης, αντίστοιχες μεροληπτικές πρακτικές παρατηρούμε και σε άλλες περιπτώσεις, όπως το Δ.Ε.Τ.Ε., που εισπράττεται μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ από όλους μας, για να δοθεί ως επίδομα στους υψηλόμισθους τελωνειακούς υπαλλήλους. Έτσι, έχουμε το εξωφρενικό φαινόμενο ο άνεργος και ο μικροσυνταξιούχος να ενισχύει τον καλοπληρωμένο τελωνειακό.

Θεωρούμε, λοιπόν, ότι έφτασε η ώρα να εφαρμοστεί το ενιαίο μισθολόγιο ως τελευταία ελπίδα για την ανατροπή του γενικευμένου αισθήματος της αδικίας που κυριαρχεί στη δημοσιοϋπαλληλία και γενικότερα στον ελληνικό λαό.

Ελπήνωρ